,, Poeci nie spadają z drzewa"

,, Poeci nie spadają z drzewa”
Poeci spadają do nas z chmur,
Gdzie Anioły czuwają nad nimi,
Szepczą do ucha tysiące słów,
A oni je piszą będąc natchnionymi.

Wiatr przenosi ich słowa na papier,
Opuszki palców lawirują nad piórem,
Bywa, że pragną coś pisać na bakier,
Lecz sens ich słów układa się chórem.

Piszą o niebie, o słońcu i burzy,
Niby zwyczajnie, a jednak inaczej,
Poetom czas na ziemi się dłuży,
Więc często odchodzą za szybko, raczej.

Bywają poeci też bardzo znani,
Adam Mickiewicz i Czesław Miłosz,
Jedni są wielcy, inni lubiani,
A moje nazwisko gdzieś się ukryło.

Trzeba mieć lata, lub język własny,
Nigdy nie wolno kopiować, przeprawiać,
Możesz mieć domek, chcąc czasem ciasny,
To jest nie ważne, się może wydawać.

Być dziś poetą jest bardzo trudno,
Nie każdy umie tak sławić pisanie,
Czasem ciekawie, a czasem nudno,
Nie ma wytchnienia by zjeść śniadanie.

Nakreślić słowa każdy potrafi,
Ale, czy każdy zrozumie przesłanie?
Gdzieś tam ukryte, coś tam ugasi,
Ale nie każde będzie wydane.

Po co ja piszę, skoro piszących,
Całą poezję jest bardzo wielu,
Ludzi na świecie, wciąż tam śpieszących
Bywa tak dużo, mój przyjacielu.

Ano ja sama się właśnie rozwodzę,
Czy kiedykolwiek ktoś o mnie usłyszy?
I jedną prawdę na koniec Wam powiem,
Będę pisała, choć zginę gdzieś w dziczy… 12.06.2018