Dwa Wilki

Dwa Wilki

(dedykuję M.)

W mej głowie dwa wilki walczą wciąż ze sobą.

Jeden podły, fałszywy do zła wciąż mnie kusi,  
Arogancki, kłamliwy, serca wkoło rani,  
Rozdziera moje wnętrze, zabija współczucie,  
Przypełznął w moją duszę z piekielnej otchłani.  

Drugi z nich radosny, życzliwy i wierny,  
Jest pełen nadziei, kocha i rozumie,  
Wiernie patrzy w me oczy i tuli się czule,  
Bym mógł żyć bez strachu, szlachetnie i dumnie...

Który z nich zwycięży na mej ziemskiej drodze?
Może pożre mnie czarna bestia z piekła rodem?  
Czy też w śnieżne futro drugiego swą twarz wtulę
Podając moim wrogom swe ręce na zgodę?

Już wiem, który z wilków mą duszę zagarnie -  
Ten z nich wygra, którego świadomie nakarmię...