Nieumiejąca kochać VI

Wzięła od niego wodę, upiła łyk i popatrzyła na chłopaka tak bezbronnymi i przestraszonymi oczami, że Marcin poczuł się głupio. Było mu wstyd. Po prostu wstyd za swoje słowa, które wypowiedział w kierunku Natalii. Wiedział, że nie może jej wypuścić z domu w takim stanie. Co więcej, nie chciał tego robić. Chciał dowiedzieć się, co skłoniło ją do tego czynu. Zobaczył, że dziewczyna znajduje się już przy oknie. Nie zauważył, kiedy Natalia wstała. Podszedł do niej.
-Potrzebujesz czegoś?
-Czemu mnie powstrzymałeś? Przecież nawet mnie nie znasz.
-Głupie pytanie, a ty jak byś zareagowała gdybyś widziała młodą dziewczynę, która chce ze sobą skończyć?
-Nie wiem, ale raczej próbowałabym ją uratować.
- No właśnie, ja zrobiłem to samo.
- Nie musiałeś, nie prosiłam cię o to.
-Nie zrobiłem tego tylko dla ciebie. Myślisz, że mógłbym spać, gdybym ci nie pomógł? Gdybyś zabiła się na moich oczach? Zrobiłem to również dla siebie samego, żeby mieć czyste sumienie.
-Dobra, taki super-men z ciebie? Pewnie tylko szukasz dziewczyn, które mógłbyś uratować żeby podbudować swoje ego.
- No to chyba oczywiste. Nie jesteś pierwsza i nie ostatnia.
Popatrzyli na siebie i oboje wybuchnęli śmiechem. Pomimo tego że się nie znali dogadywali się świetnie.
- Mogę cię o coś prosić?
-Tak, pewnie. Mów śmiało.
- Mógłbyś mnie odwieźć do domu. Bo nie za bardzo wiem gdzie jestem...
-Oczywiście, kiedy tylko będziesz chciała.  
Marcin uśmiechnął się serdecznie.
-Chcę teraz.
Posmutniał, ale postanowił spełnić jej prośbę.  
- Ok, tylko wezmę kluczyki od motocykla i jedziemy.
- Dzięki, ja idę na zewnątrz.
- Dobrze, poczekaj tam na mnie.  

Nastolatek przyszedł i wsiadł na motocykl, Natalka zrobiła to samo. Założył na jej głowę kask, po czym zrobił to samo ze swoim. Kiedy ruszyli poprosił o adres. Ona go podała. Złapała go mocno w pasie. Po kilkunastu minutach byli już na miejscu...