Gdy miłość, nie jest taka jak chcesz... "1"

Kiedy tylko wysiadłam z autobusu od razu wiedziałam, że nie powinnam tutaj być. Chciałam wrócić do środka, jednak tłum dzieciaków wypchnął mnie na zewnątrz.  

Stałam na opustoszałym parkingu, gdzie zaledwie dwa tygodnie temu, beztrosko rozpoczynałam wakacje. Dobrze pamiętałam, że właśnie tam- przy restauracji- zobaczyłam go po raz pierwszy. Stał z kolegami, śmiejąc się i rozmawiając, odgarniając z czoła swe cudowne włosy...
Adam.

Bo tak się nazywał. Mój śliczny chłopak, moja miłość... która zwiędła, opadła i zatopiła. Zgubiła swój blask, zmatowiała... a to wszystko przez... przeze mnie!

Mogło być tak pięknie, cudownie, ale jeden mały błąd zniszczył wszystko...
- Kinga? Wszystko ok?- wyrwana z zamyśleń niemal podskoczyłam na dźwięk jej głosu. Kiwnęłam lekko głową. Nie chciałam jej mówić, że jednak go kocham, że mi zależy... Przecież jeszcze dwa dni temu byłam na niego zła, że mnie wyzwał. Mówiłam, że go nie kocham. Że mi się nie podoba... głupia, GŁUPIA Ja!!!
- Jasne... może pójdziemy usiąść?- spytałam, kierując się na niewysoki krawężnik, okalający mały ogródek.
To była zła decyzja. Z całego tego 'skażonego' terenu to miejsce najbardziej bolało. Zbyt dużo wspomnień... zbyt dużo...
- To nie możliwe, że hot-dogi kosztują tutaj aż 5 zł...- słyszałam ją jakby przez mgłę. Ważniejsze wydawały mi się w tej chwili wspomnienia, przemykające tuż przed moimi oczami.

- Nie dobre te hot-dogi...- roześmiała się Sara, odkładając go na asfalt.  
- Gdzie żarcie marnujesz?- wykrzyknęła Marta podnosząc jedzenie z ziemi- ja to zjem!- jednak pierwszy kęs wypluła, a pozostałości po 'żarciu' wyrzuciła na trawę
- Fuuuu!!!- wykrzyknęła.
- Mówiłam, ze nie dobry- odparła Sara.  
- A ja ją popieram- dodała Ela