Zawiedziona

Masz rację. Często przyjaźń jest cenniejsza niż miłość. Może dlatego, że miłość jest często ulotna,  A może dlatego, że boimy się pójść dalej.  
Ciężko jest żyć z Tobą, wiedząc, że nie można Cię mieć.  
Wiedząc co do Ciebie czuje, i być świadomym, że Ty tego nie odwzajemniasz.  
Ale najgorsza jest chyba tylko świadomość, że Ty o tym wiesz.
Po moim wyznaniu, nie potrafię normalnie spojrzeć ci w oczy. Dziękuję Ci, za to, że chociaż Ty zachowujesz się normalnie, dzięki czemu jest mi łatwiej.  
Chociaż, czasem popełniasz błąd. Twoje oczy mówią mi, o czym właśnie myślisz patrząc na mnie. Nie raz nieumyślnie patrzysz na moje usta, i wtedy jest trudniej. Trudniej, bo ja myślę o tym samym.  
Jak smakujesz? Czy twoje usta są tak delikatne i miękkie, jak się wydają? Czy to tylko kuszące pozory? Czy zatraciłbyś się tak jak ja?


Zgadzam się z Tobą, że czas pokaże co z nami będzie, ale Ty nie rozumiesz, jaki to problem, zachowywać się przy Tobie całkiem normalnie. Może najwyższy czas zrobić dłuższą przerwę między nami. Unikać spotkań z Tobą. Ale czy wtedy tęsknota mnie nie dobije? Czy nie zacznę wpadać w obłęd,  myśląc tylko o tym co robisz, czy też ci mnie brakuje, czy nie możesz się doczekać, aż będziemy mogli się spotkać?

Już teraz z każdym dniem, w mojej głowie pojawia się więcej pytań, niż odpowiedzi. Trochę to nie w porządku, ale dla Ciebie dam radę to przetrwać. Nawet jeśli nie będziesz mógł mi dać nic więcej, niż przyjaźń.  
Bo możliwość przyjaźnienia się z Tobą, to dla mnie coś wielkiego. I za to Ci dziękuję.