Opowiedz mi - 2 "Dom nieszczęśliwych dusz"

"Drogi Pamiętniku!
Już nie pamiętam jak długo tu jestem. Chyba ok. roku. Mimo tego nie opuściłam ani jednego dnia w szkole (bo chodzę do takiej dla takich ludzi jak ja). Nie pozwalają mi.  
Mam życie idealne. Każdy dzień jest sprecyzowany i nie mowy na zamienniki:
-wstaję
-ubieram się
-jem śniadanie
-idę do szkoły
-wracam
-jem obiad
-czekam dwie godziny
-idę na spacer
-wracam i czekam w zamknięciu aż do kolacji
-po kolacji idę spać
I tak codziennie. Więc czemu nie lubię tu mieszkać? Nikt się o mnie nie troszczy w taki sposób jak w domu. Oni wykonują swoją pracę. Jestem tylko jednym elementem z wielu. Mama przebywa ze mną cały czas spędzony na spacerze.
Życie tutaj... nie jest łatwe. Mam tylko 12 lat. Może niedługo wrócę do mamy. Niestety ale...
Muszę kończyć. Idzie."
Zapamiętałam każde słowo, które napisałam w moim śnie. Nie mam pojęcia o co chodzi, ale wynika z tego, że działo się to 3 lata temu. Dwunastoletni okres życia był jednym z najlepszych. A tu proszę. Taki mały rok mi umknął.  
Chciałabym wiedzieć skąd się biorą takie dziwne sny. Może kiedyś się dowiem.
Ale jak na razie wiedzie mi się nie najgorzej. Mieszkam razem z mamą w małym domku, w małym miasteczku niedaleko Lublina. Co prawda, jesteśmy małą i ubogą rodziną. Grunt, że mam ją. Tata zmył się 12 lat temu i chyba nigdy nas nie kochał, bo jakoś nigdy go nie poznałam.
To tyle. Następną historie opowiem Ci później albo jutro.

_________________________________________________________________________________________
Cześć! Jestem Ania. Jeszcze się uczę pisać i czekam na komplementy bądź konstruktywną krytykę. Oba przyjmę z równym szczęściem i pokorą. To..... papa!