- Zaraz wejdzie, zaraz otworzę! – szepczę do siebie.
Udaje mi się otworzyć drzwi i schodzę na dół. Nie widać nikogo. Nagle telefon zaczyna wygrywać znaną mi melodię wiadomości, czytam:
, , Luno gdybyś mogła wstąp do mnie po lekcjach, bardzo się źle czuję Emma ‘’
Biorę torbę i wchodzę z domu. Idę w stronę szkoły, widzę ekipę Tomasa. Podchodzi do mnie rudy chłopak o zielonych oczach, ten sam co wczoraj krzyknął, ten w którym podkochują się wszystkie dziewczyny z szkoły.
- Hej, jestem Igor i…
- Chciałeś się ze mnie ponabijać tak? – omal co nie wybucham.
- Nie, chciałem Cię lepiej poznać.
- Mnie?!
- Tak Ciebie – uśmiecha się do mnie.
- No cóż, czemu nie?
- To zacznij opowiadać o sobie co?
- No dobrze – uśmiecham się – Jestem Luna i … - urywam.
- I co?
- I uwielbiam gwiazdy, to one pozwalają mi poczuć się sobą i w ogóle uwielbiam noc!
- Chyba Cię polubię – śmieje się.
- Czemu? Co Cię tak bawi?
- Jesteś bardzo podobna do mnie!
- To naprawdę śmieszne! Tylko mi się wczoraj zdawało, że miałeś inne rysy na twarzy… Tak wiem jestem idiotką!
- Pomyliłaś mnie z moim bratem bliźniakiem! I wcale nie jesteś idiotką! Wiesz co zaraz się lekcje zaczną!
-Boże! Zapomniałam idę pa!
- Do zobaczenia!
Idę szybkim krokiem do klasy i spóźniam się na pierwszą lekcję za co nauczycielka robi mi wyrzuty. Cały czas myślę o Igorze, należy do ‘ekipy’ Tomasa, a jest bardzo miły i tolerancyjny. Bardzo dobrze byłoby go dodać do grona przyjaciół. Uśmiecham się sama do siebie z czego wlepiają się we mnie oczy innych dziewczyn z klasy. Co sobie one wymyśliły? Nie zwracam na to uwagi i myślę o Igorze. Teraz on mi zajmuje 99, 9% myśli! Chyba się nie zakochałam co? Wątpię, tyle bólu zadali mi chłopacy, że postanowiłam się więcej nie zakochać, tylko jak tu przechytrzyć uczucia? Próbuję przechytrzyć naturę, wiem że jest to niemożliwe, a jednak dalej próbuję. Jeżeli zakocham się w Igorze on może to wykorzystać i będzie kolejnym chłopakiem, który mnie zrani. Kończą się lekcje, mimo iż nic nie wiem co było to i tak wychodzę z uśmiechem na twarzy. Zauważam Igora opierającego się o szafki i patrzącego w stronę wyjścia z mojej klasy. Uśmiecham się do niego i idę w jego stronę.
- Co tu robisz?
- A co? Nie chcesz mnie widzieć?
- Nie!! Tylko pytam.
- Tęskniłaś?
- Chamski podryw!
- No niech Ci będzie może chamski, ale mój własny! –wybucham śmiechem.
- Twój własny?! – śmieję się – zostaniesz filozofem.
- Ej! Chciałem zostać astronomem! Obrażasz mnie!
- Przepraszam, dobrze zostaniesz astronomem.
- Dziękuję – uśmiecha się i patrzy mi w oczy uradowany.
- Muszę iść do Emmy, do zobaczenia!
-Czekaj! Mogę iść z tobą?
- Dobrze.
Idę z Igorem wśród alejek. Wolę iść z nim w milczeniu niż powiedzieć parę słów za dużo i stracić jego przyjaźń. Widzę siedzące na ławkach zakochane pary, a Igor na ich widok udaje odruch wymiotny z czego wybucham śmiechem. Dziwię się, że chodzę do szkoły tak długo i go nie poznałam. Jest inny niż Tomas, któremu tylko dokuczanie innym, nie dziwię się, że Olivia została jego dziewczyną. Widzę wyjście z parku i robimy z Igorem wyścigi kto pierwszy.
- Haha wygrałam!
- Dawałem Ci fory!
-Akurat!
- Gdzie mieszka Emma?
- Tuż za skrzyżowaniem.
- Dobra, kto pierwszy pod Luny domem wygrywa!
- Zgoda!
Biegnę i na razie widzę Igora za sobą. Nagle mnie wyprzedza.
- Ej! Miałeś dawać mi fory!
- Nie chciałaś! – pokazuje mi język.
- Ten język to schowaj!
- Oki doki! Będę pierwszy!
- Wcale nie! – skręcam na działkę, a on potyka się o gałązkę i ląduje na trawniku u Emmy.
**************************************************************************
DODAŁA ANQA
*************************************************************************
I. Kategoria pozostaje inna, ponieważ pomieszam kategorię 
II. Podoba się?
III. Dziękuję za przeczytanie ♥
1 komentarz
Karou
Miło się czyta
pisz dalej