,, Niezrozumienie"

,, Niezrozumienie”
Kroczyłam twoją drogą, lecz mnie nie widziałeś,
Byłam zawsze sobą, lecz nie taką mnie chciałeś,
Słuchałam zawsze ciebie, choć nie raz kłamałeś,
Walczyłam o naszą miłość, lecz ty się poddałeś.

Wierzyłam w słowo Boga, że miłość powraca,
Że gdy męczy trwoga, to złość nas zatraca,
Że wystarczy czekać, a smutek przeminie,
Że trzeba czasem zwlekać, chociaż życie płynie.

Wierzyłam zawsze w słońce, które jest na niebie,
Że jest tak gorące, jak wspomnienie ciebie,
I choć czasem chmurki mi je zasłoniły,
To z malutkiej dziurki promienie się przebiły.

Oddałam tobie wszystko, całe moje życie,
Chciałam być tak blisko, kochać ciebie skrycie,
Niebo bym ci dała, gdybyś tylko chciał,
Twoja byłam cała, abyś wszystko miał.

Miłość bardzo boli, choć nie każdy rozumie,
Jest garścią soli, co ból przynieść umie,
Przyłożona do rany, mocno burzynuje,
Gdy człowiek oszukany, życie swe rujnuje.

Po to tutaj piszę, mój ty czytelniku,
Nie wsłuchuj się w ciszę, bo jej jest bez liku,
Tylko dojrzyj w swym życiu chwile radości,
I w radości BYCIU, niech inny ci zazdrości.

Otrzyj swoje łzy, chociaż czasem trudno,
Ważny jesteś ty, chociaż czasem smutno,
Lecz głowa do góry, bo masz przyjaciela
Tam, gdzie płyną chmury, życie twoje zmienia…