Zapomnij mi

❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤
Myślałam, że to ten jedyny, a jednak znowu popełniłam ten błąd. Wmawiałam sobie, że wszystko jest dobrze. Podobno nic nie dzieje się bez powodu. Może po prostu nie jest mi dane spotkać prawdziwej miłości. Albo ja nie umiem rozpoznać co to miłość, a zauroczenie.
Udaję się w kierunku sklepu spożywczego. Kupuję potrzebne mi rzeczy, czyli fajki i jakieś dobre wino. Od razu odpowiadam ciekawskim na pytanie: czy palę? Nie, tylko w wyjątkowej sytuacji, która dzisiaj ma miejsce. Kasjerka podała mi kwotę do zapłaty, lecz w ostatniej chwili poprosiłam o kolejną butelkę wina. Tak na wszelki wypadek, bo jedna to za mało. Płacę i pośpiesznym ruchem wychodzę, chowając do mojej czarnej torby zakupione przeze mnie rzeczy. Szybkim krokiem udaję się w kierunku bloku, w którym mieszka mój przyjaciel. Jest już blisko - pocieszałam się w myślach. Resztkami sił opanowuję się, aby nie rozbeczeć się na środku ulicy. No nie powiem jest to strasznie trudne. Pojedyncze krople łez wydostają mi się z oczu.  
Czemu ja płaczę? Przecież to nie była miłość, tylko jakaś pomyłka. - pomyślałam,  
I nagle nie wiadomo skąd wyłonił się jakiś mężczyzna, na którego przez przypadek wlazłam.  
- Sorki - szepnęłam i pobiegłam do mieszkania Aleksa - mojego przyjaciela, nawet nie spoglądając w stronę chłopaka, na którego wpadłam.
Idę schodami na drugie piętro. Pewnie jak zwykle drwi ma otwarte. Otwieram swoim dziwnym sposobem, dzięki któremu on wie, że to ja.
- Cholero jasna, kiedyś cię okradną - powiedziałam rozbawionym głosem, a zarazem zaczęłam płakać.  
- Lucy - szepnął. - okres? - zaśmiał się.
- Gorzej - jęknęłam żałośnie.
- Jesteś w ciąży? - wytrzeszczył oczy.
- Nie, głupolu - mimowolnie się uśmiechnęłam. - znowu się zawiodłam - posmutniałam.
- No chodź tu do mnie - powiedział, rozchylając ręce abym się do niego przytuliła.
Wziął mnie na ręce usiadł na kanapie sadowiąc mnie na jego kolanach. On nie zadaje żadnych pytań tylko mnie tuli. Nie mówi nic w stylu: będzie dobrze. Wie jak ja tego nie lubię. Na ogół jest bardzo przystojnym mężczyzną. Brunet, niebieskie oczy jak ocean, dobrze zbudowany, wysportowany, ale no bez przesady, szerokie barki, wąskie biodra i modna fryzurka. Wszyscy mówią, że przyjaźń damsko-męska nie istnieje. Też tak kiedyś myślałam dopóki nie spotkałam jego. Ma bardzo dobre serce. Mówili, że i tak niedługo zakochamy się w sobie. Może bym im uwierzyła, gdyby nie to, że on jest gejem. Oczywiście nie wygląda na niego. Aktualnie jest samotny i już dawno nie miał partnera, albo miał tylko ja nic nie wiedziałam.  
- Co mi się tak przyglądasz? - uśmiechnął się - spodobałem ci się? - zaśmiał się.
- Nie, brzydalu - wystawiłam język.  
- Osz ty, mała żmijo - jego ręce szybko znalazły się na moim brzuchu i zaczęły gilgotać.  
Śmiałam się wniebogłosy, prosząc aby przestał. Po chwili puścił mnie i dał mi spokój, a ja szybko mknęłam do łazienki w wiadomym celu. Przejrzałam się w lusterku: długie blond włosy, niebieskie oczy, małe, malinowe usta, wysoka, nie za chuda, ani nie za gruba. Po skończeniu potrzeby weszłam do salonu i rzekłam:
- Idioto przez ciebie się prawię posikałam - zaśmiałam się, a on odpowiedział mi tym samym.
- Oho, widzę, że szykuję się niezły wieczór - odparł, ujrzawszy wino i fajki, które wyjęłam z torby.
Przyjaciel naszykował kieliszki, popielniczkę i otworzył wino. Bez słowa nam nalałam, podałam Aleksowi i wzięłam dla siebie, usadawiając się koło niego. Siedzieliśmy w ciszy pijąc wino i czasami paląc fajki. Bardzo lubię przesiadywać w tym salonie. Jego ściany są beżowe jest kanapa naprzeciwko niej stoi ława i telewizor, po bokach jest komoda i regał z książkami. Niby skromnie, ale jest tutaj bardzo przytulnie. Zaczęliśmy drugą butelkę. Lekko kręciło mi się w głowie i jakoś tak odwagi w słowach nabrałam.
- Aleks, a ty całowałeś się kiedyś z dziewczyną? - wypaliłam nagle. Nie zdążyłam nawet pomyśleć.  
- Nie - odpowiada szybko, unikając mego wzroku.  
Zawsze omijał temat swojej orientacji. Ja mu wszystko mówiłam np. czy ktoś mi się podobał czy coś, a on nic. Jest mi z tego powodu trochę przykro, bo to jest niesprawiedliwe.
- A nie ciekawi cię jak to jest? - spytałam. - Brawo Lucy! Twoja ciekawość nie zna granic - pomyślałam. - Sorki nie powinnam - odpowiedziałam z lekka się rumieniąc. - Emm.. Może pogadamy o czymś? - próbowałam naprawić sytuację. - Halooo?! - krzyczałam, machając mu przed oczami. - Kim on jest? - zapytałam.
- Co? Kto?  
- No ten chłopak, o którym tak od 8 minut myślisz. - rzekłam.  
- Nikim. A powiedz mi tak szczerze.. Co z tym Arturem? - zmienił temat.  
- Hmm.. Nic, a co ma być? - odpowiedziałam. - To chyba nie było to, niby czułam coś do niego, ale już sama nie wiem. Nie była to raczej miłość. Chyba po prostu się sobą zauroczyliśmy. Na początku zerwania czułam smutek, żal, bo lubiłam z nim spędzać czas mimo, iż długo ze sobą nie byliśmy. Mam dziwne uczucie i tyle. Wiem, jestem popieprzona, ale chciałabym spotkać prawdziwą miłość - rzekłam po dłuższej chwili zastanowienia się.  
- Myślę, że przydał by ci się jakiś wyjazd i odpoczynek od tego wszystkiego - uśmiechnął się serdecznie Aleks.  
- Czemu nie ma na świecie drugiego takiego chłopaka jak ty, Aleksiku? - zapytałam z nietęgą miną.
- Bo miałbym konkurencję - zaśmiał się.  
- Nieprawda - dałam mu buziaka w policzek.

❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤  ❤

Witam, wróciłam do Was   
Długo mnie tutaj nie było. Mam nadzieję, że opowiadanie się Wam spodoba.Niestety moja interpunkcja jest słaba, ale myślę, że mi to wybaczycie Nie wiem dokładnie kiedy będę wstawiała kolejne części, bo piszę kiedy mam wenę i wolny czas <3  
Zapraszam do komentowania!