FruitCocktail Część 2

Przechodząc po korytarzach szkoły, w poniedziałkowy poranek, miałam nadzieję, że wszyscy, albo chociaż nieliczna część osób zapomniała o tamtym zdarzeniu. Ale gdy cichutko skradałam się po holu, wszystkie oczy skierowane były w moją stronę. Przechodząc, słyszałam ciche szepty i śmiechy za moimi plecami.
Rozglądając się po twarzach rozbawionych uczniów, zauważyłam dwie dziewczyny, które pewnym krokiem zmierzały w moją stronę. Przedstawiły się i powiedziały, że będziemy razem chodziły do klasy. Po krótkiej rozmowie zaproponowałam, szybką kawę w FruitCoctail. Siedząc w kawiarni, dziewczyny trochę poopowiadały mi o sobie, a ja, żeby nie być dłużną, zrobiłam to samo.
Jedna z nich, nazywała się Meera Khan, pochodziła z Indii, a dokładnie mieszkała tam do 10 roku życia. Później jej tata dostał dobrą propozycję pracy w Londynie i tak o to się tu znalazła. Do Indii jeździ tylko na święta. Od zawsze uważałam, że Indyjskie kobiety są najpiękniejsze na świecie, a Meera była tego przykładem. Wyglądała jak mała księżniczka, w różowo białym sari, z bransoletkami na kostkach. Jej wdzięk poruszania się nie mógł dorównać żadnej dziewczynie w szkole. Na ciemnej cerze odbijały się jej szkliste brązowe oczy, a wszystko to podkreślały ciemne długie włosy. Gdy przechodziła ulicą, wszystko stawało w miejscu, chłopcy szaleli na jej widok, ale co z tego, jak żaden nie mógł być jej. Nie możemy zapominać, że Meera była Hinduską, a jej ojciec bardzo szanował tamtejszą kulturę i religię, która mówi, że to rodzice wybierają męża córce. Sama nie umiałabym wyjść za obcego mężczyznę i uważałam to za absurdalne, ale Meera mówiła, że to u nich normalne.
Natomiast Nicole Flaher, bo tak się nazywała druga dziewczyna, była, może nie koniecznie typową Brytyjką, bo miała oliwkową cerę, która naprawdę dobrze łączyła się z blond włosami, ale miała bardzo zgrabną figurę, której nie można było dostrzec spod za dużych męskich ciuchów, które nosiła. Patrząc na nią przypominała mi trochę Milagros z serialu Zbuntowany Anioł.
Dziewczyny naprawdę dały się lubić, przegadałyśmy całą pół godzinną przerwę obiadową, i tak nam zleciał czas, że nawet nie zauważyłyśmy, że trzeba wracać do szkoły. Laski poszły od razu do klasy, a ja musiałam jeszcze wejść do toalety, no i jak by było mało przypałów przez ostatni czas to, w toalecie zmoczyłam sobie wodą, moją białą jedwabną bluzkę, przez co spóźniłam się na lekcję. Do klasy wbiegłam jak opętana, ze złości całkiem zapomniałam zapukać. Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę, że gdy ta bluzka była mokra, wszystko przez nią prześwitywało. Na moje szczęście lub nie pani Krank bardziej zajęła się sprawą, co mi się stało, że jestem mokra niż tym, że się spóźniłam. Chcąc uspokoić sytuację, grzecznie przeprosiłam. Krank wymownym ruchem ręki kazała mi usiąść. Zanim skupiłam się na lekcji, minęło trochę czasu, lecz gdy zaczęłam wreszcie słuchać, ktoś z tyłu dotknął moich pleców i cicho szepną, abym wystawiła rękę. Bez namysłu, choć było to ryzykowne, wyciągnęłam rękę, jak chciała osoba z tyłu. Czułam dotyk złożonej na co najmniej dwa razy kartki i lekkie muśnięcie dłoni. Ale gdy przeczytałam treść wiadomości, myślałam, że dostanę palpitacji serca.

Dziś znów mokra, Mmmm,
ładne koronki ci prześwitują
P.S. Mam nadzieję, że koktajl z
kiwi ci nie zaszkodził.

Przez to całe zamieszanie nie zorientowałam się, kto jest w klasie, a gdy przeczytałam wiadomość, byłam wręcz pewna kogo mam za plecami.



Mam nadzieję że wam się podobało K