Siła w słabości

Jestem bardzo słaba i jeszcze bardziej krucha. Chwilami mam wrażenia, jakbym rozpadała się na miliony maleńkich cząsteczek. Nie lubię tego uczucia. To jest tak, jakby uchodziła ze mnie cała moc i siła. Bezradność. Nie mogę wtedy zrobić nic. Nie potrafię się ochronić. Atak nie wchodzi tutaj w grę. Muszę przeczekać. Minutę, godzinę, dzień, tydzień, rok. I tak przeczekuję. Przeczekuję życie, które umyka. I chyba przyzwyczaiłam się do takiego stanu rzeczy. W każdej chwili spodziewam się ciosu. Z każdej strony. Już nie bywają dla mnie zaskoczeniem, chociaż są nagłe i przychodzą bez powodu i prowokacji. Nie muszę prowokować…i tak nadejdzie. Niezależnie od mojej postawy.

Chociaż spodziewam się ataku, nie oznacza to, że boli mniej. Za każdym razem ból jest równie silny. Nie mogę go okazać. Nigdy. Głęboki oddech, głowa do góry. Przecież to nie pierwszy raz. Przeżyłam miliony podobnych sytuacji i nic mi nie jest. Nie wolno mi się rozpłakać. To niedopuszczalne. Chociaż w środku wszystko się we mnie kruszy, na zewnątrz musi być inaczej. Muszę być silna. Jestem silna. Nie mogę dać satysfakcji swoim oprawcom. Nie mogą widzieć, jak bardzo mnie boli. Niech patrzą na moją siłę. Niech widzą, że jestem niepokonana, że nie można mnie złamać jednym słowem. Nie mnie.

Przecież miałam dość czasu żeby opracować strategię. Nigdy nie bierz tego do siebie. To nie ty jesteś bohaterem akcji. To nie tobie się to przytrafia. Ty stoisz gdzieś obok. Obserwujesz sytuację z oddali.

Wiesz, co jest najgorsze? Że nie mogę uciec. Przecież to by znaczyło, że się poddałam. A tak, mimo tego, że przegrywam, nie brakuje mi odwagi, żeby zostać. Żeby przeżyć te chwile, w których jest dobrze. Żeby czekać na te, w których będzie dużo gorzej. Nie brakuje mi siły, żeby wybaczać. Nie znam limitu.

,,Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą!”