Optymistka z ukrycia

Życie jest wielkie, tylko ja mam za mały mózg, aby je ogarnąć.
Miast iść za czarem chwili, stapiam się z tłem niczym bród na koszulce.
Gdy mam biec, zastanawiam się, czy warto przyspieszać to, co i tak ma się stać.
Ociągam się z myśleniem, aby czasem nie wpaść na genialny pomysł nie wart zrealizowania.
Marze po cichu, bo boje się, że na głos i tak nic mi nie wyjdzie.
Leżę na pogiętej kanapie narzekając na ból pleców, chodź jeszcze nie zaczęły boleć.
Chciałabym dać wszystkim radość, ale sama tylko płaczę do poduszki.
Wpadam w panikę, gdy spotykam znajomych, bo boję się, że mają lepiej ode mnie.
Zawsze wszystko sprzedaje tanio, bo nie wiem, czy kupującego zawsze na mój towar stać.
Chciałabym być pisarką, choć wątpię, abym miała jakikolwiek talent.
Piszę do siebie niespójne słowa, których sama nie rozumiem.
Chciałabym mieć przyjaciół, ale nie wiem, czy byłabym ich godna.
Boję się wszystkiego, co może zaboleć i co sprawia ból.
Strach ma duże oczy, ale dla mnie tylko krzyk.
Wystraszona rzucam rękami do góry, czując się winna wszystkiemu, czego nie zrobiłam.
Chciałabym zmienić świat, póki co próbuję zmienić siebie.
Oddam ostatni kawałek chleba za uśmiech wdzięczności.
Tyle w życiu chcę zrobić rzeczy, ale boję się, że nie wyjdą.
Jestem totalną optymistką z ukrycia.
Uśmiecham się do ludzi, których nawet nie znam.
Teraz uśmiecham się do ciebie, choć tego nie widzisz.
Uśmiechnij się do mnie, choć i ja tego nie zobaczę.
Pamiętaj, nigdy nie jesteś sam, czy sama.
Oto cała ja…