Cholernie krótko

I możesz nawet dwieście razy powtarzać, że cierpienie uszlachetnia, ale to nie obudzi jego utraconych zmysłów, nie przywróci uśmiechu ani tyci, doprawdy tyci radości, której zawsze miał pod dostatkiem.  
I możesz płakać, prosić, zamykać i otwierać oczy, przewracać się z boku na bok w nocy, układać w głowie boski plan, który ma wszystko odwrócić, przywrócić i postawić go w pionie.  
Jego beztroskie JA uleciało, ale niebezpowrotnie.  
Nie powie ci, że tęskni, że brak mu tego bezradnego wzruszenia ramion, bo zawsze miał wszystko, nie musiał martwić się o jutro.  
Nie powie, że mu ciężko, że czuje, jakby od stu lat dźwigał na plecach niebotycznych rozmiarów ciężar, że słońce z rana za bardzo go razi a noc jest zbyt ciemna i podejrzliwa.  
Nie wspomni o zaciskanych w przerwach pięściach, powiekach, uczeniu się na nowo oddychać, radzić sobie z najprostszymi sytuacjami, które dla niego są okropnie trudne.  
Nie wyszepcze, że ma dość, że widząc nadjeżdżający samochód ma ochotę wskoczyć pod koła, nie czuć, nie próbować, po prostu odejść.  
I możesz być wszędzie, kochanie, ale to nic nie da.  
Nie możesz wziąć za niego całej odpowiedzialności, nie możesz wyręczać go we wszystkich sytuacjach i chuchać na niego i dmuchać, gdy przypadkiem się potknie.  
Musisz być czujna, ale pozwól mu upaść, przekonać się, że to wcale nie tak, że po smutku, utracie, żalu jest coś jeszcze.  
Niech sam ustali tempo oddychania, niech poczuje twardą, chropowatą powierzchnię tego świata, niech uczy się żyć, tak po prostu.  
A ty bądź i patrz i powróć do swojej rzeczywistości, bo cholernie się zaniedbujesz.  
On cię potrzebuje i ty sama potrzebujesz siebie.  
Nie zmarnuj tego, nie możesz żyć życiem dwojga ludzi.