Brzydko tak

Brzydko tak kłamać.
Brzydko tak język łamać na pół, pozwalać mu pluć tym całym jadem, tymi pocałunkami wczorajszej nocy, tym winem słodkim pitym na balkonie.
Brzydko tak dawać się oswajać bez żadnego proszę ani dziękuję, kiedy nikt nie chce dać gwarancji, że nie skończy się tak, jak zawsze.
Brzydko tak przyzwyczajać się do rzeczy, a co dopiero ludzi, którzy wchodzą bez pukania, odchodzą bez do widzenia, jak w monopolowym u Pana Kazia.
Brzydko tak, bo wciąż otwarte drzwi mam, żadne ramy czasowe nie obowiązują, a tłum, który się przewija nie zostawia po sobie nic oprócz bałaganu i chaosu.  
Brzydko tak wyprowadzać swoje uczucia na smyczy.
Brzydko tak, bo inaczej się nie da, wciąż ciągną i uparcie prowadzą do wariatkowa.  
Brzydko tak nie mówić nic, nie umieć dzielić się słowem, tylko zakopywać je gdzieś daleko, dalej, głęboko, głębiej pod ziemią na cmentarzu pełnym zaprzepaszczonych szans.  
Brzydka jesteś dzisiaj i oni to widzą.
Widzą, bo uśmiech Twój znów sprany jest z emocji i uczuć, taki nijaki, bezbarwny, okropny.
Brzydko tak nie mieć swojego zdania i płynąć, dryfować a potem topić się w tym morzu rozczarowań w ludzkich myślach.
Brzydko tak znów wstawać w nocy, nie móc zasnąć a potem palić te niezdrowe papierosy i myśleć, co znów poszło nie tak.
Brzydko tak nie wierzyć w siebie i dać wmówić sobie te wszystkie bzdury, a potem patrzeć w lustro i płakać, wierząc w wykreowany, fałszywy obraz samego siebie.
Brzydko tak kochać, a nie być kochanym.  
Brzydko tak kraść czyjś czas, zaufanie i godność, której brak już w ludziach.
Brzydko tak poddawać się na starcie, nie gonić za metą, za marzeniem, za dobrem w człowieku gdzieś tkwiącym głęboko w ciele.
Brzydko tak, brzydko tu, dookoła.  
Mam brzydko w głowie, ale zostań...
Coś Ci jeszcze opowiem.