475 słów

Rozpierały mnie emocje poplątane jak niekończąca się nić. Zwiłam się z bólu ze strachu przed kolejnym kilogramem. Nie dawało mi spokoju poczucie tego, że mam dwa centymetry więcej w biodrach. Bujałam się jak tancerka na grubych nóżkach słuchając jak grają organy w mej głowie. Kilka kroków i już jestem szczęśliwa. Ominęłam to miejsce. Jasne kafle wypełniały je od podłogi po sufit. Wanna dająca jedynie rozkosz dotykania niekształtnego ciała. Wsunęłam sweter z myślą, że wyglądam jak różowa świnia.  
Na zewnątrz niespokojna pogoda tak jak ja. Wiatr targała moimi włosami i mną samą sprawiając, ze czułam jeszcze bardziej jak przeszywa całe moje ciało. Z każdym krokiem w mej pamięci nim stanęłam odtwarzał się dźwięk obcasa. Drzewa pozbawione liści stanowiły część tego ponurego świata. Kolejny miał swoją cyfrę i każdy był cenny niczym życie. Odbierał cząstkę tej obrzydliwej mnie.  
Przystanek obskurny a na nim smutni ludzie a ich twarze jak lalek z porcelany. Zapach papierosów w powietrzu drażnił mój nos koił go zapach lawendy unoszący się z mojego szalu.  
Tańczyłam w swym umyśle taniec pogrzebowy. Smutny i czarny tak jak noc za dnia. Gdy tak się staje panuje smutek i prośba na to by choć kawałek słońca wychylił się na chwilę.  
Usiadłam i skrzyżowałam nogi przyciągnęłam spodnie paskiem. Przytulona do szyby autobusu patrzyłam na marność tego świata. Dusza krzyczała. Nie chciałam być taka. Pozostawiona z problemem dążenia do ideału.  
Piękno to cecha dziwna w mym przypadku niedoskonała. Przed agencją kolejka pełna matek z nadzieją, ojców niezadowolonych i córek szczęśliwych okazji. Minęłam je szerokim łukiem pozostawiając po sobie niewidoczny ślad.  
Marchewka na śniadanie.  
Paznokieć zahaczył i odszedł prawie cały. Ból ten był mały w porównaniu z innymi. Wciąż mi się to zdarzało. W toalecie konfrontacja ostatnie spojrzenie i chęć ucieczki. Twarz pobladła, oczy zapuchnięte. Puder i nadzieja, że wyglądam świetnie ratowała mnie przed samą sobą.  
Szefowa wkurwiona przegląda czasopisma. Grymas niewyraźny zatuszowany botoksem. Trudzi się, ale nie może, nie zmarszczy czoła, nie uśmiechnie się szczerze.  
Fotograf zadowolony z swej pracy niewdzięcznej wita mnie a jednocześnie już żegna w przyszłości. Zaprasza na sesje. Szklanka whisky na stole kusi bym łyknęła odrobinę. Cofam dłoń. Ustawiam się w swej pełnej okazałości. W szklance widzę odbicie niedoskonałe. Niedoskonałego ciała z wizją pięknego, wymarzonego.  
Na pożegnanie środkowy palec po wypłacie. Droga do domu spokojna już delikatna. Biały dywan przede mną się rozkłada. Błogość na sercu i duszy. Czekolada w ręce i jej smak napełniający mnie całą. Dał mi energię na chwilę. Schody to katorga dla mnie największa. Wspięłam się z trudem czując jak po stopie cieknie krew.  
Naga z papierosem w ręce podziwiam się małą. Laleczkę z porcelany taką kochaną. Włosów miałam dużą czuprynę. Wszędzie szczęśliwa i na swój sposób doskonała. Oglądam w lustrze ciało. Właściwie skórę jako płachtę otulającą mnie choć trochę. Bandaż na biodrze psuje sprawę wyglądam jak hipopotam na wystawie.  
Idę w stronę łóżka chce się wtulić i odpocząć. Zasypiam…