Zdolny człowiek

27 I 2021

Zdolny człowiek

Gdy dzieckiem byłam małym
Kochałam lasy sercem całym,
Dywanami drogę ścieliły wrzosy
A zza pagórków – dziecięce głosy.

Dzwoniły nam dzwonki liliowe,
Wyrastały kwiaty wciąż piękne i nowe
Zdrowe, ciepłe  i wonne powietrze
Wdychaliśmy do płuc na wietrze.

Czasem sarenka dziwiła się ruda
Co dzieci robią tu za cuda?
To przecież prawie dziewicze lasy
A nie jakieś dziecięce wczasy!

Dziś tam, już dotarł człowiek i czeka
By naturę zmusić, by siebie się zrzekła!
Sieje nowe edeny zniszczenia
Wszystko w betony zamienia!


B.W.G