theraphy || prolog

Panujący powszechnie chłód przenika przez moje kości. Mam czerwony nos i policzki, całkowicie zmarznięte palce. Przypuszczam, że kapie mi z nosa, ale nawet tego nie czułam. Jedyne o czym marzę, to położenie się do cieplutkiego łóżka (które nawiasem mówiąc czeka na mnie z otwartymi ramionami ), wypicie parującej waniliowej, herbaty i przytulenie się pluszowego misia. Tak, to zdecydowanie jedyne czego teraz potrzebuję. Tymczasem idę do mieszkania mojej sukowatej przyjaciółki, której z całego serca nienawidzę, ale mimo wszystko bardzo ją kocham.  
Wspinam się po schodach na ostanie piętro bloku, w którym mieszkam. Nie znoszę wind, bo wiem jak dużo osób z nich korzysta i jak dużo przenoszą zarazków. Fuj. Zdecydowanie mam bzika na punkcie czystości. Proszę, nie oceniajcie mnie. Po prostu lubię mieć wszystko poukładane. Nie znoszę, kiedy coś jest niejasne, bo czuję się wtedy niepewnie. To jest jeden z powodów przez który zgodziłam się (po trwających kilka tygodni namowach Jodie) na grupową terapię.  

Mam lepkie od potu ręce, purpurowe policzki i załzawione oczy. Idealnie prosto stoję przy swoim krześle i usiłuję wydobyć z siebie jakiś dźwięk. Daremnie. Dwanaście par oczu ma wlepiony wzrok w moją osobę i czuję, że chcą wywiercić dziurę w mojej duszy.
-Nazywam się Jude i.... i, cóż, można powiedzieć, że mam problemy z emocjami.-cicho wychrypiałam.  


Hej! Z góry przepraszam za długość rozdziału, ale niestety pod tym względem jestem beznadziejna. Prolog pisalam na telefonie, wiec przepraszam za wszystkie błędy liczę, że skomentujecie moją pracę