Najpiękniejsza chwila w moim życiu

Cześć jestem Ania i mam 14lat, chodzę do gimnazjum. To największa zmora w moim beznadziejnym życiu. Może i jestem ładna i szczupła jak większość dziewczyn. dlat. Moim zdaniem nie powinno się wybierać koleżeństwa po przez wygląd, ale tylko ja tak myślę. Chcę podzielić się z wami moją urzekającą historią, która na dobre odmieniła moje życie. Nie wiem od czego zacząć więc najlepiej zacznę od początku. Gdy byłam mała podobnie jak teraz nikt mnie nie lubił oprócz jednego chłopaka Kuby, przyjaźniliśmy się, kiedyś w wesołym miasteczku kupił mi wisiorek z serduszkiem, mam go do dzisiaj, ale to i tak nie ma znaczenia bo on nawet na mnie nie spojrzy. Ja co lekcje wpatruje się w niego, jest boski, ma jasne włosy i piwne oczy, są cudne. Jest najbardziej lubianym, wysportowanym i najprzystojniejszym chłopakiem w całej szkole. Podkochuje się w nim od czasów naszego dzieciństwa, ale to nie ważne bo on chodzi z taką Julitą. Super laska i oczywiście mnie nienawidzi. Ale od drugiego półrocza do naszej klasy przepisał się chłopak o imieniu Patryk, szczerze mówiąc wpadł mi w oko, ale pomyślałam że i tak nigdy do mnie nie zagada. Patryk szybko znalazł sobie kumpli nie to co ja. Kiedy następnego dnia przyszłam do szkoły ku mojemu zdziwieniu podszedł do mnie nowy chłopak i zapytał czy nie chciała bym przejść się z nim na lody. Oczywiście zgodziłam się. Po szkole Patryk już na mnie czekał przed budynkiem. Najpierw poszliśmy na lody a później chodziliśmy po parku i rozmawialiśmy, najpierw on opowiedział mi o sobie a ja się wsłuchiwałam, później zamieniliśmy się rolami. Byłam nim zachwycona bo nie każdy chłopak potrafi 3 godziny słuchać paplaniny dziewczyn. Następnie powiedział:
- Jest już późno, pewnie musisz iść do domu, mogę cię odprowadzić? - spytał niepewnie.
- Jasne - odpowiedziałam mu nie mogąc ukryć mojego zachwytu.
Przez całą drogę do mojego domu śmialiśmy się i wygłupialiśmy, a gdy byliśmy już koło mojej furtki zapytał:
- Ania chciałbym ci się o coś zapytać
- wal śmiało
- chciała byś być mo...
- tak - odparłam z uśmiechem przerywając mu w pół słowa...

i jak podoba się?