Upadnij, chwilę poleż a potem wstań i podążaj dalej ze zdwojoną siłą.

Znając wartość swoich słów,  
Ranimy, wciąż z tą samą siłą, na nowo, na nowo,  
Gubiąc sens swego istnienia próbujemy odnaleźć w nas coś,  
Coś co już dawno wygasło...
***
I czasem spojrzę na Ciebie niby ukradkiem, niby przypadkiem,  
I serce mi pęka gdy myślę, że Ciebie już nie ma...dla mnie
***
Patrze, widzę i płacze ale tylko skrycie, wewnętrznie  
Pod maską ukrywam swoje prawdziwe oblicze
Nikt, nigdy go nie pozna
Wszyscy są ślepi
Widzą tylko to co chcą widzieć  
Mówią tylko to co chcesz usłyszeć  
Mimo, że znasz prawdę wsłuchujesz się w wypowiadane przez nich 'szczere kłamstwa'
Zabijasz powoli wszystko to co czujesz  
Zatapiasz się w oceanie fałszu, spowitym w ciemność, smutek i wszystkie inne niepotrzebne emocje
Nie słyszysz wołania o pomoc, zawiodłeś się na ludziach  
Ciągle pomagałeś a gdy ty się potknąłeś, nikt nie pomógł
Jedynie możesz chwycić się brzytwy, którą wyciąga największy wróg
Twój wybór chwytasz ostatnią, zapewne jedyną szanse czy spadasz, poddajesz się i pokazujesz jak słaby jesteś ?
Twój wybór...twój



  ****
proszę o wyrażenie opinii na temat powyższych tekstów, nie wiem czy kontynuować opowiadanie czy może publikować coś takiego jak w tym poście za wszelkie rady, krytykę, cokolwiek będę wdzięczna