Rozterki...

Siedzi Smakosz na kanapie,
z nudów się po dupie drapie,
„coś by chętnie się wychlało”,
tak mu w głowie zaświtało.  

Może cydra lub piweczko,
wódki, wina, spirtu deczko,
w głowie ma już wielkie smaki,
ach, ten los okrutny taki!

A w kieszeni wielkie puchy,
zapowiada się dzień suchy,
lecz się chłopak nie poddaje,
i do walki z suszą staje.

Zaraz „dryń” do znajomego,
lecz ten mówi, że nic z tego,
że sam pusty, i jest w dupie,
i zamula też w chałupie.

„Dawaj do mnie, pomyślimy,
a nuż gdzieś tam pożyczymy,
w życiu się zdarzają cuda,
może wyrwać się coś uda".

„Deszcz napieprza dziś niestety,
a ja nie mam na bilety,
ale chlać też mam ochotę,
no więc przyjdę na piechotę”.  

Już we dwójkę sobie siedzą,
i nad pustą kabzą biedzą,
kombinują, rozmyślają,
lecz pomysłu wciąż nie mają.

Znikąd im pomocnej ręki,
w chwili wielkiej tej udręki,
nagle Smakosz informuje,
że zadzwonić gdzieś spróbuje.

Bije więc do "trzęsidupa",
ten jak zwykle pali głupa:
że też ani grosza nie ma,
chłopcy myślą: „co za ściema”.

Skąpiec nadal się wykręca:
„ja nie kłamię, u mnie nędza,
bladź, zasiłek mi zabrali,
i z mieszkania wyjebali.

Więc u kumpla sam koczuję,
i mu ciągle humor psuję,
no bo gderać nie przestaję,
za co ciągle w ryj dostaję”.

Taka to wykrętka była,
co chłopaków zamuliła,
biedni, coraz bardziej głodni,
ach, koledzy ci niegodni.

Tak dumali do wieczora,
w końcu lulu przyszła pora,
no więc łby niepocieszone,
poszły spać, rozgoryczone.

Smutna puenta z wiersza tego,
że jest ciężko do pierwszego,
więc w przyszłości rób zapasy,
zanim się wypłuczesz z kasy.