panoptikum przemijania

pragniemy czas rozciągnąć
wiedząc że ziemia jest żarłoczna
każemy językowi tkwić za zębami
a jej czekać  
innych pozostawiamy na pożarcie  

ona zaś czyha nie pod a za życiem
wszechobecna pani
siedzi na peryferiach miasta na betonowych mostach  
na straganach warzywnych gdzie stare kobiety sprzedają orzechy  
całe i łuskane
a w pomarszczonych skorupach skrywają bezzębne uśmiechy  
siedzi w parkach tam liście pachną pokojami starych ludzi  
po sadach zbiera omszałe brzoskwinie
i wciska pomiędzy twarze kobiet uwięzionych za ślubnymi ramami

jasna jak wosk w kwitnących lipach
spada żółtym pyłem na chodniki
trupi cukier  
siedzi w zrolowanych płatkach piwoni
bezźrenicowe oczy przeszywają  
osamotnienie w krajobrazie

podpisuje akt dymisji ciała  
otwiera rachunek przemijania
przed którym nie ma ratunku