Niedokończona (jeszcze) bajeczka....

Stałaś na peronie w powiewnej sukience,  
Twoje włosy czesał wiaterek radosny,  
Zakochane oczy, błękitne i czyste
W darze promienną miłość mi przyniosły.

Niebo rozświetlały nocą błyskawice,  
Przyszłaś do mnie drżąca, ufna lecz nieśmiała
Oddałaś mi swoje dziewczęce marzenia,  
Swą miłość, namiętność, i duszę, i ciało.  

Pamiętam drążące usta, niewinne, dziewicze,  
Pamiętam pocałunki rumiankiem pachnące,  
Pamiętam każdą chwilę i każdy Twój oddech,  
I Twe ciało namiętne, cudownie, gorące...
  
Zabrałem Ci wszystko – i serce, i duszę,  
I Twoje dziewictwo, myśli i marzenia
A potem odjechałem, nie troszcząc się wcale
Byłaś wtedy dzieckiem, a ja twym pragnieniem...

W jednej strasznej chwili pisk kół, uderzenie,  
Potem świeża ziemia sypana na trumnę
Wtedy zrozumiałem, kim jestem naprawdę
Kanalią, potworem, który musi umrzeć.  

Modliłem się do Boga o śmierć nad Twym grobem,  
Nie chcąc żyć dalej, Jemu się oddałem...
Bez Twej ręki w mojej, bez Twego uśmiechu...
Tak bardzo się w Tobie, Asiu, zakochałem.

W snach czasami do mnie cichutko przychodzisz,  
Kochamy się wtedy całymi nocami
Lecz każda noc się wreszcie kiedyś musi skończyć...
Budzę się nad ranem, zalewając łzami.

Byłaś mą kochanką, przecudną, niewinną...
Zamiast Ciebie chronić, życie Ci zabrałem,  
To była toksyczna, zakazana miłość,  
Zabiłem Siostrzyczkę, chociaż Ją kochałem.

Każdy teraz dzień jest męką i koszmarem,  
Ciemność serce kąsa niczym głodna żmija
- Chodź do mnie do piekła – szepcze mi do ucha -
- dawno już twoja godzina wybiła.

Wiem, gdzie moje miejsce.  
Daj mi jeszcze chwilę, i pójdę za Tobą...