Pokora

14 XII 2022

                         Pokora

                    Kocham ten świat którego, już nie ma
                    jego ciche uliczaki i świeczki w oknach.
                    Na ulicach kocie łby z kamienia
                    wąskie chodniki i drzewa po bokach.

                    TV u bogatego sąsiada
                    karuzela na bydlęcym targowisku
                    czasem w parku ludowa zabawa!
                    Cały świat był u mych stóp, wszystko!

                    Bo każdy się do mnie uśmiechał
                    nad głową świeciło złote słońce
                    i tak naprawdę płakać nikt  nie chciał
                    choć często suchy chleb ranił żołądek, jak kolce.

                    Za chlebem były długie kolejki
                    wyż demograficzny kształtował Polskę  
                    a zachód był niedostępny i za wielki,
                    jak marzenia o nim i dolarach - bolsze.

                    Dziś wolę być samotna, jak wilk
                    nie potrafię się płaszczyć niczym pies
                    nie wiem czy z dumy czy z braku sił
                    pewnie z pokory do życia, które po prostu takie jest.

Barbara Wrzesińska - Glaza