Wierzyć w ciepło dni. Cz. 24

- Ja sadysta? Oj nie nazwałbym tego w taki bezpośredni sposób. – Uśmiechnął się do mnie łobuzersko. Był pijany. Z jego ust wydobywał się zapach słodkiej tequili która prawiła mi mdłości.
- Odpierdol się! – Splunęłam prosto mu w twarz.  
- Zginiesz suko. – Wypowiadając te słowa strzelił mi z całej siły w twarz. – Jeszcze tu wrócę. Będziesz błagała o śmierć. – Podniósł się i szedł w stronę drzwi.
- Wolę zginąć niż być w ramionach kogoś takiego jak ty! – Przystanął. Odwrócił głowę i spojrzał mi przez długie sekundy w oczy bez ruchu.
- I dlatego takiej satysfakcji Ci nie dam. Jak zginąć to w bólach. – Wyszedł.
Kurwa. Co to miało znaczyć? W bólach? Boże błagam Cię. Spraw aby ktoś mnie znalazł. Cholera jasna! Myślałam cały czas. Telewizor zgasł. Dostawałam już białej gorączki. Było mi zimno. Dziwne. Był prawie środek czerwca, a tu akurat było zimno. Więc nasuwa się pytanie… gdzie ja jestem? Rozejrzałam się gwałtownie po pomieszczeniu. Drzwi ponownie się rozsunęły.
- Gdzie jesteśmy?! – Wyrwałam od razu.
- Daleko. – Usiadł naprzeciwko mnie tyle że na taborecie. Trzymał w ręku strzykawkę którą napychał jakąś substancją z ampułki.
- Co to? Proszę, nie. Mogę kurwa umrzeć! – Wrzasnęłam jak wariatka. Chciałam żyć. Czy to takie trudne do pojęcia? Chciałam mieć zawsze dzieci, męża, rodzinę i prace! A ja w wieku 20 lat miałam zginać śmiercią tragiczną. To nie możliwe. – Kochasz mnie? To czemu mi to robisz? Czemu mnie krzywdzisz? Czemu chcesz mojego bólu!? Jeżeli byś mnie rzeczywiście pragnął to byś mnie rozwiązał i przynajmniej mnie nie faszerował jakimiś specyfikami! Proszę, rozwiąż mnie. Dogadamy się. – Bredziłam aby tylko wejść na jego psychikę. Cokolwiek zrobić!  
- Słucham? – Położył na stoliku strzykawkę.
- Powtarzam. Dogadamy się. Kochasz mnie? Naprawdę mnie kochasz?  
- Oczywiście. Ale to skomplikowane. – Mówił z poważną miną. Jego źrenice się powiększyły, lecz nie byłam pewna gdyż malutka żaróweczka nie rozjaśniała jakoś specjalnie pokoju.
- Czyli? Błagam wytłumacz mi to? – Szlochałam. – Przecież…. Wszystko może być inaczej. Proszę. Oboje przeżywaliśmy szok w dzieciństwie. Nie pozwólmy abyśmy sami go kontynuowali!
- Widzisz Rose…. – Przerwał. – Właśnie tu kurwa jest między nami różnica. Jestem inny. Nie rozumiesz? Zależy mi na tobie w inny sposób. Może teraz mi się to podoba?
- Jak w inny sposób? Paweł… my się nie różnimy oboje chcemy być kochani! Czy to tak wiele? Jestem pewna że znajdziesz na swojej drodze ukochaną. Idealną. Lepszą ode mnie kobietę. Będziesz miał z nią dzieci. Biegające wokół was. Szczęśliwych rodziców. Proszę. Pozwól mi również na moje własne szczęście. Tak długo się z tymi problemami męczyłam sama. Pozwól mi no proszę! – Płakałam gnieżdżąc w sobie rozpacz. Przykuta do prętów kajdankami bez ruchu.  
- Ty faktycznie, nie rozumiesz. Może ja nie chce innej? Może ja nie chce mieć rodziny? Interesujesz mnie tylko ty i zły seks. Tylko to. Kiedy pierwszy raz się minęliśmy chciałem cię ostro złoić. I wiesz co? Zrobię to! Abym miał nawet zdechnąć jak pies! Rozumiesz to?! Będziesz płakała, wyginała się pod moim ciałem, a ja wtedy będę najszczęśliwszy. Będę miał wtedy ciebie na wyłączności. Na mojej łasce. Malutka…. Kruchutka… słabiutka… Rose. Moja Rose.  
Szlocha zamienił się w wycie. Złoić mnie? Za co? Za to że żyje?  
- Rozwiąż mnie. Proszę. Nie zrobię nic bez twojej zgody. – Muszę być dla niego miła i kochana. Następnie przejrzeć ten zakamarek i się stąd wydostać.  
- A co z tego będę miał? – Jeszcze czego!
- A co chcesz? Nie chcę seksu. Proszę. Nie teraz.  
- Dobrze. – Poważnie?!  
- Naprawdę? Dziękuję! – Odetchnęłam z ulgą.  
- Ale nie tak łatwo. Jeżeli coś knujesz to bądź pewna że nie uda ci się tego zrobić. Oświadczam Ci, że zadam ci ból. I teraz to nie jest śmieszne Rose. Zadam Ci ostry ból. – Nie! Nie! Nie!  
- Lubisz jak Cię coś boli?
- Lubię jak kogoś coś boli.  
- To poczuj się do diaska w mojej pieprzonej sytuacji!
- Nie jestem empatycznym człowiekiem. I co z tego? Jaki sens to ma? Robię to co mi się podoba. Robię to co mi sprawia przyjemność.  
- Jesteś zwierzęciem.  
- Aż tak to określasz? - Zaśmiał się perfidnie.  
- Tak. Masz z tym jakiś problem? – Odpowiedziałam mu z ironią. I już tego żałowałam.  
- No i zobacz. Raz słodka, raz zrozpaczona, a raz wredna dziwka. I jaki ja mam być dla Ciebie? Dobry? No chyba żartujesz!  
- Jesteś strasznie zmienny emocjonalnie.
- I kto to mówi? Jakieś jeszcze pytania?
- Prędzej prośby. – Szepnęłam pod nosem.
- Jakie?
- Nie udawaj idiotę. Chcę stąd wyjść! Kurwa rozumiesz to! Pierdolony pustaku! Nie dam siebie już tak traktować! Mam dość! – Wybuchłam. Wtedy do mnie podszedł wyciągnął z kieszeni kluczyk i rozwiązał mnie.  
- Spójrz mi prosto w oczy. – Zrobiłam tak jak mi kazał. – Teraz je zamknij.  
- Nie.
- Zamknij je dopóki jestem miły. – Ponownie wykonałam jego żądanie. Poczułam po chwili jak mocno mi dał znów w twarz. Upadłam. Zaczął kopać mnie po całym ciele. Po chwili zaczął mnie podduszać. Kopałam, wierciłam się aby tylko złagodzić ból. Złapał mnie za włosy podnosząc mi głowę tak abym patrzyła na niego. – A teraz się zdziro módl o życie które za sekundę możesz stracić!  

( Kochane dziękuję za każdy komentarz. Przez was bywa że się wzruszam. A właściwie pod poprzednim postem tak było. Jesteście niewiarygodni! Przepraszam za błędy jeżeli są. Przepraszam że tak późno ale Internet mi nie działał i nie działa. Teraz tylko trochę zaczął mieć zasięg. Nie wiem czemu. Raz jeszcze misiaki dziękuję! Ps. Napięcie rośnie… oj rośnie. Nie gwarantuje happy endu! … a może jednak będzie? Sami się domyślcie! )