Maleńka niespodzianka. cz. 18

Oczami Blanki.

Cały mój świat się zawalił... Adam, ten którego Kochałam jak brata, wbił mi nóż w samo serce, porwał mi dziecko, a przecież tylko Majkę teraz miałam. Ona była taka słaba, jakim nieodpowiedzialnym człowiekiem trzeba być, aby narazić na takie niebezpieczeństwo wcześniaka, nie dziwi mnie głupota Iza, ale Adam... Postanowiłam, że zadzwonie do Bartka i wszystko mu powiem, przecież jest ojcem mojej córki.
-Halo Bartek?
-Nie. Tu Kamila, czego chcesz od Bartka?
-Daj mi go natychmiast.
-Blanka, musisz się pogodzić z tym, że Bratek jest ze mną i za tydzień się pobieramy...
-Słucham? Nie interesuje mnie to, chce z nim rozmawiać....
-Bartuś zajmuje się Naszym Synkiem, nie ma czasu. Żegnam
To chyba jakiś żart, mi o ślubie nie wspominał, a teraz chce się ożenić z tą szmatą? Przecież to jakiś horror.
-Blanka, córciu!!!!
-Tak Mamo?
-Majki szuka już policja.  
Rozpłakałam się, nie umiałam sobie z tym poradzić, nie wiem ile płakałam i jak znalazłam się w domu, byłam jak w transie, marzyłam tylko o tym żeby przytulić moje maleństwo, bałam się, że już nigdy nie zobaczę córki. Włączyłam komputer, chciałam zobaczyć czy Kamila ogłosiła już całemu światu o ślubie, po zalogowaniu się na facebooka zamarłam, to była prawda, Bartek wstawił też zdjęcia z synem Kamili, pod którymi widniał podpis "Mój Największy Skarb, Najwspanialszy Synuś". A kurwa gdzie wstawił zdjęcia swojej córeczki? Nie wierzyłam w to co on robi, w tamtej chwili postanowiłam, że to definitywny koniec, nigdy już nie wrócę do Bartka... Zdjęłam pierścionek zaręczynowy i włożyłam go do koperty, napisałam krótki list.

"Oddaję Ci t co Twoje, na palcu Kamili na pewno znajdzie się dla niego miejsce..."

Pomimo sprzeciwów Mamy, wsiadłam w samochód i pojechałam do Naszego dawnego mieszkania... Dopiero teraz poczułam ból w miejscu szwów... Byłam jeszcze bardzo słaba, ale musiałam oddać to co jego, przy okazji spakowałam wszystko to co dostałam od Bartka i to co kupił MOJEJ CÓRECZCE. Znienawidziłam tego człowieka, nie był już dla mnie nikim ważnym. Zadzwoniłam domofonem, drzwi otworzył mi Bartek z synem Kamili na ręku, poczułam ukłucie w sercu, postawiłam karton na podłodze i przełknęłam ślinę.
-Masz tu pierścionek i rzeczy dla swojego syna. - wyszeptałam.
Widziałam w Jego oczach łzy... Bolało mnie z jaką czułością opiekował się chłopcem...
-Mogłaś je zatrzymać...
-Nie... Tobie się bardziej przydadzą na nowej drodze życia.- chciałam odejść.
-Blanka, poczekaj...
-Czego chcesz?
-Co z Majką?
-Majka została porwana...
-Co?
-Porwał ją Adam z Izą. - rozpłakałam się.
Patrzył na mnie tymi swoimi wielkimi oczami, ale nic nie powiedział, nie interesowało go to chyba, poczułam się jakbym dostała w twarz.
-Pójdę już, cześć.
-Pa.
Wiedziałam, że widzę go ostatni raz, mimo, że nienawidziłam go za to co zrobił, to zazdrościłam Kamili... Zabrano mi w tym momencie wszystko, to było najgorsze co mnie w życiu spotkało... Nie miałam ani Adama ani Bartka w chwili w której najbardziej potrzebowałam wsparcia...
Kiedy weszłam do domu, Mama siedziała na kanapie.
-O jesteś już córciu.
-Tak Mamuś, jestem. Wiadomo coś więcej?
-Policja podejrzewa, że wyjechali za granicę.
-Co? - wpadłam w szał.
-Uspokój się Kochanie, znajdą ją. Jest silna, przeżyje.



Mijały kolejne dni, a po moim dziecku nie było ani śladu, natomiast Bartek przygotowywał się do ślubu, na facebooku pojawiały się codziennie inne zdjęcia na których oznaczała go Kamila, chciała pokazać całemu światu jak bardzo jest szczęśliwa... Usłyszałam wibrację telefonu, to był sms od Adama.

"Jeśli chcesz odzyskać córkę musisz wziąć ze mną ślub..."

Oniemiałam, jaki ślub, o czym on do mnie w ogóle mówi, zadzwoniłam na policję i powiedziałam o wszystkim, podałam numer telefonu, aby sprawdzili skąd wysłany był sms... Jutro miało się odbyć wesele Bartka i Kamili... Postanowiłam, że pojadę do Kościoła i ostatni raz zobaczę Bartka. Z samego rana zaczęłam się szykować, nie chciałam wyróżniać się z tłumu, zrobiłam loki i założyłam  koronkową białą sukienkę... Czułam się jakbym ubierała się na własne wesele... Cholernie mnie to bolało, nie mogłam zrobić make-up, ciągle napływały mi łzy do oczu... Kościół wyglądał pięknie, zupełnie jak z bajki, kiedy zobaczyłam ich wysiadających z limuzyny, prawie traciłam świadomość, Bartek wyglądał wspaniale, a ona... Miała bajkową suknię... Stałam na samym końcu Kościoła, trzymałam się dosyć dobrze, jednak kiedy usłyszałam słowa przysięgi....
-Ja Bartosz biorę sobie Ciebie Kamilo za żonę i....
Kościół zawirował, a ja straciłam przytomność.



Nowa część ze specjalną dedykacją dla Agusi ; ***  

Jak się podoba opowiadanie?