Niespodziewanie cz.15

Następnego dnia siedzę jak na szpilkach. Czekam na telefon od Kuby, ale on nie dzwoni. Może to ja powinnam wybrać ten cholerny numer? Siedzę na łóżku i jak zahipnotyzowana wpatruję się w leżącą naprzeciw komórkę. Dobra, raz się żyje. Słyszę sygnał, pierwszy, drugi, trzeci. Już zaczynam myśleć, że ma mnie dość. Klnę do siebie, nagle odzywa się jego głos.
- Julka?  
- Kuba! Emm.. to jak z dzisiaj?
- Mam wolny dom, więc myślę, że lepiej spotkać się u mnie i porozmawiać na spokojnie.  
- No jak wolisz, ja się dostosuję. To o której mam u ciebie być?
- Jak to "być"? Przecież przyjadę po ciebie.
- Nie.. nie chcę ci robić problemu.
- Nigdy nie będziesz dla mnie problemem. Choćbyś nie wiem jak daleko mieszkała, i tak bym po ciebie jeździł.  
- No dobrze, ale wiedz, że nie czuję się z tym dobrze.  
- Dobra, dobra. Będę w granicach osiemnastej trzydzieści, a ty się poucz na jutro. Nie chcę, abyś miała jakieś problemy. Pa.
Jesteśmy już u niego. Postarał się. Widzę, że wszystko jest wysprzątane, nawet jego pokój. Od razu po wejściu do domu, poczułam, że coś się piecze w piekarniku. Coś przepysznego, bo zapach jest zniewalający. Podał jakieś warzywne woreczki z kurczakiem i ryżem, a do tego po lampce białego wina. Siedzę na przeciwko niego, wpatruję się w cudne oczy. W tym świetle wyglądają jak morska fala. Przypomina mi małego szczeniaczka, który czeka, aż się go podrapie po brzuszku. Chcę mu powiedzieć, że kocham Patryka, ale nie mogę. I to nie dlatego, że mi go szkoda, ale powodem jest to, że w nim również się zakochałam. Wiem, jestem najbardziej bezduszną istotą na świecie, jednakże nie mam zielonego pojęcia, jak się z tym wszystkim uporać...  
- I jak? Smakowało? - Przerywa trwającą od dłuższej chwili ciszę.
- Tak, oczywiście. Niebo w gębie. - Uśmiechnęłam się, odeszłam od stołu i usiadłam na kanapie. Zaczęłam przebierać w jego kolekcji filmów. Znalazłam "Gwiazd naszych wina", więc bez zastanowienia, włożyłam płytę do odtwarzacza.
- Będziemy płakać? - Zapytał ironicznie i przysiadł się do mnie, przechylając moją głowę do jego piersi.
- Chyba ty. - Wtuliłam się bardziej. Nie minęła nawet połowa filmu, a ja beczałam jak głupia, jednak starałam się to kryć. Słysząc pierwszy szloch, skierował moją twarz na jego i otarł spływające łzy.
- A nie mówiłem? - Zaśmiał się. Dał buziaka. Jednego, drugiego, trzeciego, a potem straciłam już rachubę. Położył mnie na kanapie. Całował po szyi, twarzy, wszędzie, a ja się wcale nie opierałam. Wziął mnie na łóżko, delikatnie ułożył i zaczął rozpinać guziki od mojej koszuli. - Powiedz stop, jeżeli będę miał przestać, a przestanę. - Rzucił nią za siebie, sam zdjął biały t-shirt. Czułam jego ciepłe usta praktycznie na całym ciele. Jego dłonie powędrowały do pasa w dół. Zaczął powoli ściągać moje spodnie. Chcę tego, ale jednak mój rozum mówi nie. Pierw cicho to w sobie tłamszę, próbuję to przełamać, ale nie mogę.
- Stop. - Szepnęłam mu w końcu do ucha. Delikatnie się odsunął i ucałował mnie w czoło. - Przepraszam.
- Nie przepraszaj. Rozumiem, nie jesteś gotowa, a ja nie mam zamiaru cię do niczego zmuszać. Zrobimy to, kiedy powiesz mi, że tego chcesz. Bo ja chcę. I to bardzo. - Ubraliśmy się i resztę wieczoru spędziliśmy leżąc obok siebie i najzwyczajniej w świecie rozmawiając. Potem odwiózł mnie do domu.