Zniewolona cz.8

Stałam jak posąg, nie wierząc, że to powiedział. Światła przygasły i nie wiadomo, skąd, rozbrzmiała „Lady Marmolade”. Gust co do wystroju wnętrz może i miał, ale do muzyki za grosz. No bladź, nie dość, że nie cierpię, nienawidzę tej piosenki, to jeszcze każe mi tańczyć. Czyżby to też wiedział i robił mi na przekór? I co ja mam teraz robić? Do cholery, może i bym zatańczyła, bo inaczej pewnie wpierdol, ale przecież nie umiem. Do diabła, jestem modelką, nie striptizerką, poza tym się wstydzę. Nie, nie wstydzę się nagości (no… może trochę), bo już mnie widział nago, ale ta rura. Przecież zupełnie się skompromituję. Co, obejmę ją i będę wyginać się jak kocica na lewo i prawo? Do tego niepełnosprawna kocica? Co on sobie, do cholery, wyobraża?
    – Na co czekasz? – Grey odzyskał głos.
    – Ale… ale ja nie potrafię – wyjęczałam, licząc na wyrozumiałość i kapitulację jegomościa.
    Tak, jasne, żebym się zaraz nie zdziwiła. Nagle włączył się wiszący dokładnie naprzeciwko mnie telewizor. Spojrzałam na ekran i od razu zdrętwiałam od stóp do głów, przerażona. Dotkliwie pobita dziewczyna wisiała bezwładnie, przykuta jakimś żelastwem do ściany. Zatkało mnie, ten szokujący obrazek w okamgnieniu wywołał we mnie panikę, potężny. Nie było mi już do śmiechu, czułam, że jeśli nie wykonam polecenia, będę miała ostro przejebane. I to chyba nie był mój grobowiec… mam nadzieję.
    Piosenka się skończyła i ruszyła od początku. No nie!  
    – TAŃCZ! – zagrzmiał złowrogo baron.  
    Podskoczyłam spłoszona, takiego go jeszcze nie widziałam… słyszałam. Drzwi się otworzyły i w progu pojawił się kominiarkowy przydupas z baseballem w dłoni. Tak, cholera, nie z paskiem czy pejczem, tylko z baseballem, wielkim jebanym kijem. Natychmiast cofnęłam się o kilka kroków, gapiąc się na typa z niedowierzaniem, po czym zerknęłam na Greya. Widząc, że siedzi nieruchomo w oczekiwaniu, popijając wino, zmuszona byłam wejść na podest. Trudno, wolę już się zbłaźnić niż oberwać. I to czym oberwać.. A ta dziewczyna? Czy ona w ogóle żyła? Bo wyglądała jak zmasakrowane zwłoki. Do chuja, wszędzie była krew!
    Dobra, C, weź się do roboty – obudziłam się, spojrzałam dyskretnie w stronę goryla i rozpoczęłam przedstawienie. Muzyka zagrała głośniej, zaczęłam więc ruszać się nieudolnie, wyginając dupę we wszystkie strony. Kurwa, skup się, przecież to tylko taniec. Tańczyłaś kretynko nieraz przed lustrem, rób więc teraz to samo.x Tu nikogo nie ma, jesteś sama. – Dodawałam sobie otuchy, coraz bardziej skrępowana sytuacją. Przydałaby się jakaś wódka, wtedy poszłoby łatwiej. – Pomyślałam, wkurzając się, że jestem trzeźwa. Pijana nie takie rzeczy potrafiłam zrobić.
    Tragiczny utwór dobiegł końca i włączył się od początku. No ja pierdolę, tego już było za wiele. Elegancik ma chyba obsesję na punkcie tej durnej piosenki – warczałam. Muzyka jednak tylko na chwilę pozwoliła mi uciec myślami od mojego występu, za moment znów byłam przy rurze, pląsając jak niedoświadczona małolata.
    – Rozbieraj się... powoli! – zagrzmiał nagle pojeb przez jakiś mikrofon.
    No tak, przecież nastawił to gówno tak głośno, że zdarłby sobie gardło. BIEDACZEK – Drwiłam. Byłam zmęczona nie dość że fizycznie, to jeszcze psychicznie, a ten każe mi się rozbierać. Co mam zrobić, żeby go zadowolić i żeby nie zrobił mi jakiejś chorej akcji?
      No dobra, gnoju, wygrałeś! – Zebrałam się w sobie i powoli zaczęłam zdejmować sukienkę. Dobrze, że nie mam nic pod spodem, z moim talentem doświadczonej striptizerki zdejmowanie majtek w trakcie tańca zapewne wyglądałoby uroczo. No i bez gaci będzie szybciej.
    Sukienka opadła, zostałam więc golusieńka, czując, jak coraz bardziej palą mnie policzki. W dalszym ciągu to nie golizną się przejmowałam, a moim kalekimi wygibasami, dlatego też prosiłam losu, aby jegomość powiedział w końcu „stop” i wyłączył tę irytującą piosenkę.


    Minęła minuta, dwie, trzy, milion, a Grey nadal nie miał dość. Kolejny piruet… o ile takowym można to coś nazwać, i zerknęłam w końcu na bydlaka. O KURWA! – wrzasnęłam w duchu – koleś siedział i się trzepał, centralnie walił konia. Gdybym w tej chwili coś gadała, zapewne odebrałoby mi mowę, tak mnie typ rozpierdolił. W pokoju panował półmrok, ale to nie przeszkodziło w tym, abym zauważyła, co bydlak wyprawia. Natychmiast odwróciłam wzrok, mając nadzieję, że nie widział mojego spojrzenia. Strach, który zatarł się przez zagryzanie zębów podczas tańca, znów zebrał na sile. Trzyma mnie wbrew mojej woli, każe tańczyć i się rozbierać. Nic, tylko czekać, aż zechce czegoś więcej.
    Muzyka nagle się wyłączyła, co zatrzymało mnie w miejscu. W okamgnieniu spojrzałam na jegomościa, ale jego już nie było. Przydupasa również. Nie mając pojęcia, co się dzieje, chwyciłam sukienkę i okryłam się nią, kucając na podeście. Nie czekałam długo, kilka chwil później sługus wszedł do pokoju, wyrwał mi kieckę, po czym powalił na brzuch i skuł dłonie kajdankami. Bolało jak jasna cholera, miałam wrażenie, że wyłamuje mi stawy. Co się dzieje, za co? – zapłakałam podświadomie, on jednak nie zważając na moje cierpienie, brutalnie szarpnął mnie do pionu, zasłonił oczy i ruszył w kierunku drzwi. Miłe ciepłe otoczenie ponownie zaczęło zmieniać się w śmierdzące wilgocią powietrze, wiedziałam więc, gdzie idę.
    – Proszę cię, już będę posłuszna – zagadałam zrozpaczona, za nic w świecie nie chcąc wrócić do tej piwnicy.
    Zazgrzytał zamek, opaska zniknęła, a ja, pchnięta mocno, upadłam na zimny beton. Kolos przykucnął, przypiął kajdanki do ściany, o mało nie wyrywając mi nadgarstków i wyszedł, jak gdyby nigdy nic. Nie wytrzymałam i uderzyłam w płacz. Za co?