Karol Darwin został kiedyś zaproszony na obiad. Przy stole jego sąsiadką była piękna młoda dama.
– Panie Darwin – zwróciła się do niego dama. – Twierdzi pan, że człowiek pochodzi od małpy. Czy to mnie również dotyczy?
– Oczywiście – odpowiedział uczony. – Lecz pani nie pochodzi od zwykłej małpy, tylko od czarującej.
– Wodzu, czemu my, Indianie, mamy takie brzydkie imiona?
– Ale co ty opowiadasz... Czy Rączy Jeleń to brzydkie imię?
– No, nie.
– A czy Szemrzący Strumień to brzydkie imię?
– No, nie....
– To o co ci chodzi, Psi Chuju?
Nowa nauczycielka zaczyna swoją pierwszą lekcję w szkole dla trudnej młodzieży i kompletnie nie może sobie poradzić. W końcu z płaczem idzie do gabinetu dyrektora szkoły, mówiąc mu o tym, że nie może prowadzić lekcji. Dyrektor jej wysłuchał i powiedział:
– Niech się pani nie martwi. Pokażę pani, jak z nimi postępować.
Nauczycielka łzy otarła i poszła z dyrektorem do klasy, już kompletnie szalejącej pod jej nieobecność. Dyrektor z rozmachem otworzył drzwi i wpadł jak bomba do klasy, krzycząc od progu:
– Hu, hu, chłopcy!
– Hu, hu, panie dyrektorze! – odkrzyknęła mu klasa.
– Dzisiaj nauczymy się, jak zakładać gumkę na globus – oznajmił klasie dyrektor.
– Hu, hu, dyrektorze! - cieszy się klasa.
A po chwili jeden z nich pyta:
– A co to jest... globus?
A na to dyrektor:
– A od tego zaczniemy lekcję geografii...
i wpisuje w wyszukiwarkę: "Jak rozpoznać, czy moja żona to wiedźma?".
Ledwie skończył, a słyszy z kuchni głos żony:
– A zapytać wprost to nie łaska?
Dwóch dziadków po 80-tce przychodzi do domu publicznego. Szefowa interesu na ich widok wydaje polecenie:
– Jolka, połóż w pokojach gumowe lalki. Oni i tak różnicy nie zauważą.
Godzinę później dziadkowie spotykają się w parku.
– I? Jak było?
– Hmm... Moja chyba była martwa, nie ruszała się, nie stękała..., nic a nic.
– A ta moja to chyba była czarownicą.
– Co? Dlaczego tak myślisz?
– No... Najpierw ją pocałowałem, a potem lekko ugryzłem w pośladek, a ta pierdnęła mi w twarz, pofrunęła do sufitu, zrobiła dwie rundki wokół żyrandola i wyleciała przez okno...
Mąż wrzeszczy:
– Kiedy umrzesz, postawie ci nagrobek z napisem: "Tu leży moja żona. Zimna jak zawsze."!
– Dobrze – odkrzykuje mu na to żona. – A kiedy ty umrzesz, ja postawię ci nagrobek z napisem: "Tu leży mój mąż. Nareszcie sztywny."!
– Dlaczego nie ma pan kasku?
– Bo zrobiłem eksperyment. Zrzuciłem z trzeciego piętra kask i czapkę. Kask pękł, a czapka nie!
W wieku 2 lat – nie sikać w majtki.
W wieku 12 lat – mieć przyjaciół.
W wieku 16 lat – mieć prawo jazdy.
W wieku 19 lat – uprawiać seks.
W wieku 35 lat – zarabiać duże pieniądze.
W wieku 65 lat – uprawiać seks.
W wieku 80 lat – mieć prawo jazdy.
W wieku 85 lat – mieć przyjaciół.
W wieku 90 lat – nie sikać w majtki.
W pewnej chwili podchodzi do nich obcokrajowiec i pyta o coś. Pyta po angielsku, potem po niemiecku, po francusku, po włosku, a oni nic. Cudzoziemiec odchodzi więc z niczym i wtedy jeden żuł odzywa się do drugiego:
– Widzisz, Zdzisiu? Trzeba było się uczyć obcych języków, to byś się z nim dogadał...
– Tak? On zna cztery, i co? Dogadał się?
– Muszę ci, kochanie, coś wyznać – mówi mąż, zdobywając się na odwagę. – Jestem daltonistą.
– I ja chciałabym coś ci wyznać… – odpowiada żona. – Nie jestem z Rzeszowa, tylko z Mozambiku…
Moskwa. Zima. Śnieg. Chłopczyk rzuca śnieżkami. Nagle rozlega się brzęk tłuczonego szkła. Wybiega stróż o surowej minie, z miotłą w rękach, i goni chłopca. Chłopiec ucieka przed nim i myśli:
– Po co? Po co mi to wszystko? Po co mi ten cały image dziecka ulicy, te śnieżki, ci koledzy... Po co? Przecież odrobiłem już wszystkie lekcje i mógłbym leżeć w domu na łóżku i czytać książkę mego ulubionego pisarza, Ernesta Hemingwaya...
Hawana. Ernest Hemingway siedzi w swym pokoju w ogromnej willi, dopisuje ostatnie zdanie kolejnej książki i myśli:
– Po co? Po co mi to wszystko? Jakże dość już mam tego wszystkiego! Tej Kuby, tych plaż, bananów, trzciny cukrowej, upałów. I tych ludzi! Przecież mógłbym być w Paryżu. Mógłbym ze swoim najlepszym przyjacielem, Andre Maurois, w towarzystwie dwóch pięknych kurtyzan, popijając poranny aperitif prowadzić dysputy o sensie życia...
Paryż. Andre Maurois leży w sypialni na ogromnym łożu. Gładząc kształtne biodro pięknej kurtyzany i popijając poranny aperitif myśli:
– Po co? Po co mi to wszystko? Ten cały Paryż, ci grubi Francuzi, te tępe kurtyzany... Dość mam tej wieży Eiffla, z której plują mi na głowę! Mógłbym przecież być w Moskwie, gdzie mróz i śnieg, siedzieć u mego przyjaciela, Andrieja Płatonowa i przy szklance wódki i dyskutować o sensie życia...
Moskwa... Zima... Śnieg... Andriej Płatonow w czapce uszance, w walonkach, z miotłą w ręku goni małego chłopca i myśli:
– Kurwa! Jak dogonię, to zajebię gnoja!
– Proszę księdza, uprawiałem seks analny.
– Uuuuu… Będzie piekło, synu.
– Już piecze…