Ostatnie dni lata - miniaturka

Kolejne słowo zapiekło niczym mocny policzek. Wstała od stołu, czując się jakby przegrała brutalną walkę na pięści. Zerknęła przelotnie na ekran smartphone’a. Oczywiście nic. Zero smsów, zero powiadomień. Widocznie nie tylko rodzina ma ją w dupie. Pieprzone zdjęcie na tapecie. Zdjęcie, które powinna była dawno zmienić, ale zamiast tego trzyma je ciągle ustawione jak prywatną pokutę. Może w głębi duszy jest masochistką. Może jej popierdolony umysł lubi cierpieć. Kamila i Kamil. Brzmi niczym zew przeznaczenia, czyż nie? Wysoki brunet o oczach w kolorze gorzkiej czekolady i ona - filigranowa blondyneczka. Przyjrzała się zdjęciu raz jeszcze, chyba po to, by sobie dokopać. Pamiętała (aż za dobrze) okoliczności jego powstania. Pojechali do Krakowa chodzić bez celu po rynku. Pełnia lata, brak zajęć… Propozycja padła całkiem spontanicznie, wyssana z martwego upałem powietrza. Autobus, Starbucks i selfie, natychmiast rzucone na ekran główny. Dwa szczęśliwe dzieciaki szerokim gestem wydające, dorywczo zarobione, pieniądze. Gdzie były te dzieciaki teraz? Zostały uwięzione we wczoraj, spłaszczone do rozmiarów 6-calowej fotografii. Odłożyła milczący telefon na biurko. Za oknem, odchodzące lato machało, jej anemicznie bladej twarzy, ostatnimi promieniami słońca. Dobiegało kresu, sięgając horyzontu krwią pierwszych, jesiennych liści. Położyła się na łóżku. Zamknąwszy oczy, przyzwała demony. Nie te z katechizmów. Nie. Przywołała swoje prywatne, osobiste demony, przybywające za każdym skinieniem melancholii. Spróbowała myśleć pozytywnie. A więc… Jutro też będzie dzień. Kolejny dzień nudny jak papier toaletowy. Kolejne godziny, które po zużyciu spuści do ścieku, nazywanego przez optymistów wspomnieniami.