Nic w życiu nie ma za darmo.

Dziś wszystko się zmienia na lepsze nie mogę w to uwierzyć. Mam na imię Lena mam siedemnaście lat. Długie kręcone błąd włosy które sięgają mi do pasa i niebieskie oczy. Trafiłam tu bo pół roku temu moi rodzice zginęli w wypadku. Przyjaciel ojca od razu zajął się kwestią adopcji. Ale przepisy wiec musiałam zamieszkać tu. Ja wychowana w luksusie dziewczyna. Jedyne dziecko, kochana Córeczka tatusia. Nagle z wielkiej willi zaczyna mieszkać w pokoju z inną dziewczyna. Który daje wiele do myślenia stare meble obdrapanie ściany. Jak przejmę firmę to zajmę się tym sierocińcem. Jedzenie też daje swoje do życzenia. Schodzę do holu a tam czeka już Olaf. Przyjaciel ojca z Kasią jego cudowna żona. Traktuje ich jak najbliższą rodzinę. Zawsze byli obecni w moim życiu Olaf to najlepszy przyjaciel jakiego ojciec kiedykolwiek miał.  
- Cześć Lena dziecko kochane w końcu zabieramy Cię do domu.  
- Cześć Kasiu. W końcu nie będę musiała tu być. To jakiś koszmar. Te ostatnie pół roku.  
- Teraz już będzie dobrze kochana. - Olaf ma minę nie dam Cie nikomu skrzywdzić. A teraz idziemy do auta tu już nic po nas.  
- Żegnam Panią. - oschle pożegnałam dyrektorkę zła kobieta z niej.  
Na podjedzie czekało już czarne Bmw. A za kierownicą mój ulubiony kierowca Sebastian.  
- Wujku mogę siedzieć z przodu proszę?  
- Mów do mnie Olaf wujek mnie powtarza.  
- Hehe. Kiedyś Ci nie przeszkadzało.  
- Kiedyś nie byłem przed czterdziestka.  
- Dobra w takim razie siadam z przodu. Bo będę mówić dalej wuju.  
- Dobra wygrałaś. Hehe  
Usadowiłam się wygodnie na przednim siedzeniu pasażera. I przyglądam się twarzy młodego mężczyzny. Znam go świetnie to on mnie woził na pierwsze imprezy.  
- Cześć Sebastian.  
- Cześć Lena. W końcu będziesz z nami.  
- Tak w końcu. A masz dziś czas?
- A gdzie chcesz jechać.
-  Później na cmentarz.  
- Możemy jechać teraz. Olaf nie będzie miał nic przeciwko sam często go woże gdy chce pogadać z Twoim ojcem. Brakuje mu go.  
- Mi też bardzo ich brakuje.  
Na cmentarz jechaliśmy już słuchając tylko radia. Cmentarz był ogromny. A rodzice leżeli na jego obrzeżach. Wybudowany jest grobowiec rodzinny taty. I w nim właśnie leżą od pół roku ciała moich ukochanych rodziców. Mama urodziła mnie na studiach. Mieli po 21 lat. Ojciec skończył studia. A mama zrezygnowała dla mnie. Ale udało im się. Ojciec założył firmę mama zajmowała się domem. Nigdy nie wróciła do nauki. Ale mnie pilnowała i chciała żebym ja już na pewno studiowała. Rozmowy o antykoncepcji i skąd się biorą dzieci miałam już przy pierwszej miesiące. Nie chciała żebym popełniła jej błędy. Chociaż nigdy nie wspominała że dla mnie zrezygnowała. Po prostu nie chciała wracać trochę z braku czasu trochę z lenistwa. Nigdy nie usłyszałam to przez ciążę lub Ciebie. Moi rodzice byli wspaniali. Ten dzień 22.01.2015 nigdy nie zapomnę. Byłam w szkole oni wracali sami z lotniska jakiś piany kierowca. Mama zmarła na miejscu ojciec żył. Gdy dojechałam do szpitala. Przed samą operacja go widziałam. Mówił że Przeprasza. Że mama mnie kocha i mam być dzielna. Że Olaf z Kasią się mną zaopiekują. Bo on czuje że czas się pożegnać. Umarł mój tatuś zmarł 10 minut po naszej rozmowie. Serce nie wytrzymało. Myślę że pękło z żalu że mama umarła. Stoję i się modlę. Olaf stoi za moim plecami przytula Kasie mama i ona to były dopiero przyjaciółki. Jedna zabiła by za drugą. Oj Olaf swego czasu narozrabiał i miał z mama na pieńku. Kasia jak zwykle płacze nie umie inaczej. Ja tylko patrzę. Nic nie mowie nie płacze. Obserwuje dwie osoby w moim życiu. Te które odeszły. I te które mi zostały.  



Witam to całkiem nowe opowiadanie. Mam nadzieje że pokochacie Lene tak samo jak bohaterów pierwszego opowiadanie. Pisze czy się podoba. Całuje wasza Bad girl xxx