" Hope " - prolog.

Nareszcie, zbliża się  godzina, przyjazdu Michała.  
Michał - chłopaka, którego kocham ponad życie. Kocham i nigdy kochać nie przestanę.
Widzę go, zbliża się do mnie.Jego wzrok nie jest taki ja dawniej, jego ramiona nie przytulają mnie, a pocałunek?  nie ma żadnego.
- Czy wszystko w porządku? - pytam z nikłym uśmiechem na twarzy, lecz widziałam, że jego uśmiech znika, tak jak okręt za horyzontem.
- Olu ja... - urwał
- Nic nie mów. Wiem, że mnie bardzo kochasz. Nie musisz mi...
- Nie! - krzyknął
- Co nie? - widząc w jego samochodzie jakąś dziewczynę, zapytałam - Kim ona jest? to twoja przyjaciółka ,o której pisałeś mi w listach. Tak?
- Nie..Ola, Ty nic nie rozumiesz. Ja Cię już nie kocham, a ta dziewczyna w samochodzie to Patrycja, moja nowa dziewczyna.
- Co?! - mówiąc to łzy płynęły mi z oczu jak fala morska.
- Widzisz Olu , jest takie przysłowie: samochód sprzedawaj daleko od domu, a dziewczyny szukaj blisko domu.- powiedział i odszedł.  
Co to ma znaczyć? Czy to już koniec mojego szczęścia? Dlaczego?  
Wybiegłam z mieszkania. Wybiegłam by zatrzymać moją jedyną miłość.
Pędząc prosto pod rozpędzony samochód. Dobrze wiedziałam, co robię. Kocham go i nigdy nie przestanę, bo jak mogę pokochać kogoś innego nie żyjąc na tym świecie?. Jestem tu,ale czy na pewno? Żyję,ale czy na pewno tak jak chciałam? Wiem jedno, teraz już zawsze będę szczęśliwa..