Truskawkowy shake cz.12

Em↑ :(
Siedziałam już jakieś dobre dwie godziny kiedy poczułam, że ktoś złapał mnie za ramię.
-Czyli teraz będziesz zapijać smutki i jarać zamiast wziąć się w garść?
-Spadaj Damian. - odpowiedziałam nawet nie odwracając się sprawdzić czy to on. Poznałam po głosie.
-Słuchaj, ja wiem, że ci jest teraz ciężko, ale wczoraj znalazłem cię w strasznym stanie. Gadałaś głupoty i zaczynasz się staczać...
-Mogę zostać sama? - zaciągnęłam się ostatni raz i rzuciłam peta w śnieg.
-Jasne, ale jak będziesz chciała pogadać to dzwoń.
Poszedł. Ja na pewno do niego się nie odezwę. Chcę być sama. Moje życie już nie miało sensu. NIKT nie zastąpi miejsca Alana.  
* * *
Dochodzi 20:00. Rodzice spali, bo wstają o 05:00 i wyjeżdżają na tydzień. Praca...  
Ubrałam czarne dżinsy z dziurami, sweter, kurtkę moro i emu. Wyszłam po cichu z domu. Chciałam się przejść. Śnieg skrzypił pod moimi butami, a biały dymek co chwila wydostawał się z moich ust. Nałożyłam szybko komin na szyję i rękawiczki po czym przyspieszyłam kroku. Otworzyłam bramę prowadzącą na cmentarz. Przeszłam parę alejek i podeszłam do grobu Alana. Na ławce siedział jakiś chłopak i było widać, że płakał. Usiadłam obok.
-Stało się coś? - spytałam.
-Cco? Co? Niee.  
-Przecież widzę.
-Straciłem najlepszego przyjaciela.
-Alana... - stwierdziłam zamyślona.
-Skąd wiesz? - przetarł dłonią łzy.
-Byłam jego dziewczyną.
-Ohhh, Emily tak?
-To ja. - uśmiechnęłam się.
-Jestem Paweł. Miło mi. - podał rękę. Alan wspominał, że jesteś piękna, ale że aż tak...
-Bez przesady. - zaśmiałam się.
-Jak sobie radzisz? - spytał.
-Niezbyt dobrze. Zaczęłam pić i palić. Nie jem i nie śpię.
-Biedactwo z ciebie. Znam ten stan...
Przytulił mnie do siebie. Dziwnie się poczułam, ale nie było mi już aż tak smutno.
-Pozwól, że zapalę.
-Jasne. - odpowiedział.
Wyciągnął też swoją fajkę, a ja dałam mu ognia. Paliliśmy razem i wspominaliśmy Alana. Ja płakałam. Rozmazał mi się makijaż... Wyglądałam strasznie. Paweł dał mi chusteczki i wyszliśmy z cmentarza.
-Gdzie mieszkasz?  
-Nie chcę żebyś mnie odprowadzał.
-Ale jest 23:15. Nie puszczę cię tak samą.
Paweł odprowadził mnie, a potem się z nim pożegnałam.  
* * *
Rano obudziła mnie mama.
-Emi, jedziemy już. Chodź zamkniesz dom.
-Już idę.
Zostałam sama. Już po feriach. Za godzinę szkoła... Ubrałam ciemne dżinsy i miętowy sweterek. Przed wyjściem z domu założyłam emu, kurtkę i wzięłam plecak. Zamknęłam dom i poszłam do budynku, w którym nie będzie Alana.
* * *
W szkole każdy się na mnie krzywo patrzył. Pewnie dlatego, bo wyglądałam jakbym ćpała przez te ostatnie dni. Szara twarz, czerwone oczy, które były podkrążone, rozcięcia na czole i strasznie wychudzone ciało. To straszne co stało się ze mną przez te kilka dni. Co będzie dalej?  
Podeszłam do szafki i zostawiłam w niej kórtkę. Lekcje były dramatem. Nauczyciele przygnębieni, a wszyscy w klasie byli bez życia. Każdy siedział cicho i się na mnie gapił. Na obiadowej zamiast pójść zjeść poszłam za szkołę zapalić. Stało tam parę ziomków których nawet kojarzyłam.
-Macie ognia? - spytałam.
-Trzymaj.
-Dzięki.
Kucnęłam po ścianą budynku i się zaciągnęłam.
-Źle wyglądasz. - powiedział jeden.
-Mało mnie to obchodzi skoro nie ma już Alana.
-Kurwa no. Taki zajebisty ziomek. - wspomniał jeden. - Trzymaj się mała.
Poklepali mnie po ramieniu i odeszli.
Zadzwonił dzwonek. Wzięłam gumę miętową i poszłam na ostatnią lekcję.  
* * *  
Siedzę w domu i jem. Tak! W końcu jem. Jestem sama. Rodzice w pracy, a Nela wyjechała na wycieczkę ze swoim chłopakiem. Co ja mam teraz ze sobą zrobić?  
* * *
Znów poszłam na cmentarz. Paweł tam siedział...
-Hej. - przywitał się.
-Część.
-Wyglądasz tragicznie.
-Wiem.  
-Posiedzimy tu chwilę i pójdziemy coś zjeść.
-Nie mama ochoty. - odpowiedziałam.
-Ale to nie zaproszenie, to rozkaz. - uśmiechnął się.
Posiedzieliśmy godzinkę, zostawiłam znicz i kwiaty. Poszłam z Pawłem na pizzę. Nawet trochę się pośmialiśmy.
-Mieszkasz tu? Nigdy cię wcześniej tu nie widziałam.
-Przyjechałem do Alana na parę dni, a tak to mieszkam nad morzem na wsi.
-Moja babcia mieszka nad morzem. - uśmiechnęłam się. Też zawsze chciałam tak mieszkać. Pierw Nowy Jork, a teraz Warszawa. Lubię jak coś się dzieje, ale tyle lat w tak dużych miastach trochę męczy.
-Ja mam na odwrót. - zaczęliśmy się śmiać.
-Masz skypea? - spytał nagle.
-Tak, pewnie.
-To skoro dziś będziesz się nudzić i nie masz z kim gadać, to może...?
-Ok, daj telefon, wpiszę nazwę.
Potem odprowadził mnie pod dom.  
-To o 22:00?
-Pewnie. - odpowiedziałam. - Cześć.  
-Paa. - uśmiechnął się słodko.
-----------------------
Krótko, ale dziś będzie następna część <3 Nie płaczcie już za Alanem, razem damy radę;*