@Jejko Cześć. Napisałem do Administracji i usunęli błąd, ktory powodował obcinanie końcowych parti dłuższych tekstów. Obecnie, jak mnie zapewnili, błąd został skorygowany. a wszystkie teksty przywrócone do właściwej postaci za pomocą kopii zapasowych. Przyznam, że działają szybko i sprawnie, w sposób godny pochwały. Można więc czytać moją "Panią Dwóch Krajów" bez przeszkód na Lol. Dodam tylko, że na NE tekst jest po kilku dodatkowych korektach, także zewnętrznych, więc prezentuje się z pewnością lepiej pod względem językowym. Ostrzegam tylko, ze do krótkich nie należy.
Ta część rzeczywiście przynosi pewne stonowanie w porównaniu z poprzednią. To znaczy, nie ma tutaj aż tak brutalnych scen. Ale atmosfera poprzednich wydarzeń unosi się w powietrzu. Czy koniecznie trzeba chłostać, by zadawać ból? Mimo wszystko, nie wydaje mi się, aby bohaterowie obecnej układanki byli dla siebie stworzeni. Ewentualny układ pomiędzy nimi raczej długo nie przetrwa.
@Jejko Hej. Problem jest poważniejszy, jak widzę. I zależy bardziej od Administracji portalu. Urwało końcowe fragmenty ośmiu pierwszych części powieści. Są one dłuższe niż kolejne, każdy składa się z pięciu rozdziałów. Kolejne rozdziały wstawiałem już pojedyńczo i są wcałości. Ten problem musiał poijawić się niedawno, może w związku z jakąś przebudową portalu. Sygnalizujesz to jako pierwszy. Napiszę do Administracji z prośbą o wyjaśnienia. Tymczasam zapraszam na wsponianą stronę Najlepsza Erotyka. Tekst można szybko znaleźć wchodząc przez zakładkę czytelnia, a potem powieści.
@Jejko a niech to, nie sprawzdałem od dawna, a tu rzeczywiście końcówkę jakimś sposobem urwało. Postaram się uzupełnić. A całość można znaleźć rownież na stronie Najlepsza Erotyka, pod tym samym tytułem, wersja bardziej dopracowana. Linka nie podaję, bo portal Lol nie przepuszcza.
@violet Drogie Panie, ale jeżeli np. te kajdanki tak mu się spodobały (a oporu wcale nie stawiał), że i w roli niewolnika się odnajdzie? Cóż to za zemsta.
Nie zgadzam się z zarzutami, że fabuła krótka "przyjechali, uwięziła, pojechała". Tutaj bardzo dużo musiało dziać się "poza kadrem", wcześniej, a i później... pewnie też. To prawdziwa sztuka, użyć niewielu słów, przedstawić wycinek, a reszta dla wyobraźni i domysłów czytelnika. Np. zgranie w czasie wizyty z powrotrm żony. Czyżby sms od "przyjaciółki"? Bohaterka zmysłowa i wyrachowana, bohater również zmyslowy, ale niezbyt mądry. Wydaje mu się, że panuje nad sytuacją, a tu wpada w pułapkę. Pięknie przedstawione. Tylko pogratulować, Autorce i bohaterce.
Szalona część, ale te nowinki techniczna aż tak niemożliwe nie są, by od razu mówić o SF. Bardziej istotne wydaje się dalsze pogmatwanie przeszłości Laimy oraz całej fabuły. Liczę, że nad wszystkim panujesz.
Tekst naprawdę "mocny", napisany przy tym w oszczędny sposób. Widać jednak zarazem, że to rzeczywiście autentyczne przeżycie. Wspomnienia o dawnych wypadkach, gdy poczatkujący adept dominacji wkracza w ten trudno zawyczaj dostępny świat (pomijając usługi komercyjne). Sam nie posiada szczególnych doświadczeń i dopiero je zbiera. Jako interesującą ciekawostkę odbieram fakt, że poszukując w sumie uległej kobiety - niewolnicy, trafił na zupełnie odwrotne relacje. I to zarówno podczas komercyjnych pokazów w Niemczech, na zamkniętej imprezie w Polsce (wśród uległych nie znalazł tam ani jednej kobiety), czy wreszcie w prywatnej willi poznanej na tymże spotkaniu atrakcyjnej towarzyszki zabawy. Czyżby układy władczyni - niewolnik występowały bardziej powszechnie niż pan - niewolnica? A może tylko bardziej się uzewnętrzniały? Zobaczymy to może w dalszej części relacji, bo przecież bohater z pewnością nie zadowoli się tym, co znalazł do tej pory.
@AnonimSs Oczywiscie, masz rację. Powinno to brzmieć "za rzekome zbrodnie Królowej". Tu już nie będę jednak edytował i poprawiał, żeby nie dodawać pracy administratorom przy ponownym zatwierdzaniu tekstu. Pozdrawiam.
A mnie wydaje się, że wracają dawne wspomnienia, które mają wyjasnić obecne intrygi. Czyżby Aktor od dawna realizował jakiś pokrętny plan zniszczenia Zakonu? Z pewnością nie jest jego admiratorem. Ciekawy, chociaż stonowany opis orgii.
Mamy tu relację o młodzieńczych przygodach bohatera, w których zyskuje doświadczenie ale, jak sam pisze, nie mają one szans na dłuższe trwanie i nie przynoszą mu większej satysfakcji, poza czysto seksualną. Ciekawy opis specyficznego zdobycia kobiety/dziewczyny oraz odbytego stosunku. Bohater zachowuje się w pewnych chwilach jak gentleman, w innych okazuje rys bezwzględnego egoimu, narzucając przy tym swoją wolę (co prawda, opór, na który napotyka, do silnych nie należy). Czy ta cecha władczości pozwoli mu osiągnąć w przyszłości poszukiwaną partnerkę i pożądaną satysfakcję? I jaką drogą to osiągnie? Zobaczymy.
@AnonimS Cieszy mnie uznanie ze strony wytrawnego Czytelnika, obeznanego z historią starożytną oraz wieloma innymi sprawami. A zwłaszcza uznanie wyrażające się w wielokrotnej lekturze tekstu, w dodatku raczej obszernego. Coś musi Cię przyciągać. Nie wiem, czy kiedykolwiek podejmę kroki w kierunku wydania "Pani" drukiem, za życia czy po śmierci (tymczasem nie mam nawet prawników na usługach ), ale sam fakt zainteresowania Czytelników zawsze cieszy autora. Co do dialogów, to niezalżnie od ich oceny, stanowią dla mnie najłatwiejsze do napisania partie opowieści. Po prostu piszą się same, jak gdyby bohaterowie domagali się głosu, a ja tylko utrwalałbym ich słowa. Tak czy inaczej, przyjemnej lektury i pozdrawiam.
@Milady O, dla mnie postać Azelli była i jest bardzo interesująca. Najpierw jako "królowa" (chociaż chwilami surrealistyczna, nadpobudliwa i mało królewska, co teraz zostało pięknie wyjaśnione), a następnie jako tragiczna ofiara choroby, rodzonego ojca, w końcu również Aktora i własnych urojeń. Pozbycie się jej w tak prosty sposób to jednak marnotrawstwo. Był tu potencjał na o wiele większą dramaturgię. Może i racja w tym, że Aktor nie powinien potraktować jej jak inne ofiary, z których czerpie siłę życiową, ale i obecnie pozbył się jej niejako "mimochodem", od tak, bez żadnych wątpliwości czy wahań. Bo akurat w danej chwili stała się niewygodna czy niebezpieczna, w sumie bez własnej winy. Nawet jeżeli była postacią drugoplanową, rodzajem tła, to może warto było dać jej większe pole do popisu, skoro za swoje złudzenia (czy jednak tylko swoje, czy ojciec i Aktor nie podtrzymywali ich dla własnych celów?) zapłaciła ostatecznie życiem?
Mam wrażenie, że nastąpił tu znaczny przeskok czasowy i ominęła nas scena spotkania bohaterów z Azellą, zranienia Laimy oraz z pewnością ciekawa wymiana zdań. Postać Azelli od samego początku mnie ciekawiła. Ostatnimi czasy nie zachowywała się jak królowa, ale w sumie, to nigdy nią nie była. Chociaż posiadała przecież dumę i jakiś rodzaj godności. Dlatego jej błagania uznałam za pewien dysonans. Pomysł z rzekomym małżeństwem, istniejącym tylko w jej umyśle, przedni. Z drugiej strony, mam takie uczucie, że trochę zmarnowałaś ten pomysł i tę postać. Jest z pewnością tragiczna, okrutna nie ze swojej winy, żyjąca następnie w świecie urojeń, podtrzymywanych przez ojca. A i Aktora również, z przyczyn egoistycznych. Śmierć z ręki ukochanego jak najbardziej na miejscu, ale może w bardziej namiętnych i erotycznych okolicznościach? W takich, w których Aktor zwykle czerpał siłę życiową ze swoich ofiar/kochanek? Pozdrawiam.
@Funkykoval197 Ja też lubię Kaczmarskiego. Określiłem Cię mianem trubadura, gdyż bardowie tworzyli i śpiewli na dworach celtyckich możnych, sławiąc ich waleczne czyny, hojność itp. Była to twórczość raczej "męska", że tak powiem. Natomiast trubadurzy (średniowieczna południowa Francja) oddawali swój talent w służbę miłości oraz damy serca, zwykle jakiejś wielkiej pani. Sami także często bywali rycerzami i arystokratami.
To nie jest opowiadanie i nie powinno być oceniane tylko jako tekst literacki. Jak rozumiem, to zapis autentycznych wspomnień autora/bohatera, i to zapewne nie takich sprzed miesiąca czy nawet roku, ale sprzed wielu lat. Widocznie w taki sposób to zapamiętał, może trochę chaotycznie, może trochę mało "romantycznie", ale czy dzisiaj trafia się często tenże "romantyzm"? Jak dla mnie, największy walor, to autentyzm właśnie. Zobaczymy, co będzie dalej. Pozdrawiam.
Cóż, kobiety wiedzą najlepiej, w jaki sposób wzajemnie sobie dopiec tak, żeby naprawdę zabolało. Ale tutaj najbardziej boli chyba jednak pogarda Aktora. Swoja drogą, on sam też tak do końca w tej historii w porządku nie jest, czego dowody dawał wiele razy.
Co autor tego miniartykułu miał na myśli nazywając Nefretete "jedyną w historii królową Egiptu" trudno pojąć. Obawiam się, że i reszta jego rewelacji może opierać się na podobnie słabej znbajomości faktów.
Pani Dwóch Krajów cz. 1
@Jejko Cześć.
Napisałem do Administracji i usunęli błąd, ktory powodował obcinanie końcowych parti dłuższych tekstów. Obecnie, jak mnie zapewnili, błąd został skorygowany. a wszystkie teksty przywrócone do właściwej postaci za pomocą kopii zapasowych. Przyznam, że działają szybko i sprawnie, w sposób godny pochwały. Można więc czytać moją "Panią Dwóch Krajów" bez przeszkód na Lol. Dodam tylko, że na NE tekst jest po kilku dodatkowych korektach, także zewnętrznych, więc prezentuje się z pewnością lepiej pod względem językowym. Ostrzegam tylko, ze do krótkich nie należy.
BASZA część 4
Ta część rzeczywiście przynosi pewne stonowanie w porównaniu z poprzednią. To znaczy, nie ma tutaj aż tak brutalnych scen. Ale atmosfera poprzednich wydarzeń unosi się w powietrzu. Czy koniecznie trzeba chłostać, by zadawać ból? Mimo wszystko, nie wydaje mi się, aby bohaterowie obecnej układanki byli dla siebie stworzeni. Ewentualny układ pomiędzy nimi raczej długo nie przetrwa.
Pani Dwóch Krajów cz. 1
@Jejko Hej. Problem jest poważniejszy, jak widzę. I zależy bardziej od Administracji portalu. Urwało końcowe fragmenty ośmiu pierwszych części powieści. Są one dłuższe niż kolejne, każdy składa się z pięciu rozdziałów. Kolejne rozdziały wstawiałem już pojedyńczo i są wcałości. Ten problem musiał poijawić się niedawno, może w związku z jakąś przebudową portalu. Sygnalizujesz to jako pierwszy. Napiszę do Administracji z prośbą o wyjaśnienia. Tymczasam zapraszam na wsponianą stronę Najlepsza Erotyka. Tekst można szybko znaleźć wchodząc przez zakładkę czytelnia, a potem powieści.
Pani Dwóch Krajów cz. 1
@Jejko a niech to, nie sprawzdałem od dawna, a tu rzeczywiście końcówkę jakimś sposobem urwało. Postaram się uzupełnić. A całość można znaleźć rownież na stronie Najlepsza Erotyka, pod tym samym tytułem, wersja bardziej dopracowana. Linka nie podaję, bo portal Lol nie przepuszcza.
Mitologia codzienności: Harpia
@violet Drogie Panie, ale jeżeli np. te kajdanki tak mu się spodobały (a oporu wcale nie stawiał), że i w roli niewolnika się odnajdzie? Cóż to za zemsta.
Mitologia codzienności: Harpia
Nie zgadzam się z zarzutami, że fabuła krótka "przyjechali, uwięziła, pojechała". Tutaj bardzo dużo musiało dziać się "poza kadrem", wcześniej, a i później... pewnie też. To prawdziwa sztuka, użyć niewielu słów, przedstawić wycinek, a reszta dla wyobraźni i domysłów czytelnika. Np. zgranie w czasie wizyty z powrotrm żony. Czyżby sms od "przyjaciółki"? Bohaterka zmysłowa i wyrachowana, bohater również zmyslowy, ale niezbyt mądry. Wydaje mu się, że panuje nad sytuacją, a tu wpada w pułapkę. Pięknie przedstawione. Tylko pogratulować, Autorce i bohaterce.
Głód cz. 20
Szalona część, ale te nowinki techniczna aż tak niemożliwe nie są, by od razu mówić o SF. Bardziej istotne wydaje się dalsze pogmatwanie przeszłości Laimy oraz całej fabuły. Liczę, że nad wszystkim panujesz.
BASZA część 3
Tekst naprawdę "mocny", napisany przy tym w oszczędny sposób. Widać jednak zarazem, że to rzeczywiście autentyczne przeżycie. Wspomnienia o dawnych wypadkach, gdy poczatkujący adept dominacji wkracza w ten trudno zawyczaj dostępny świat (pomijając usługi komercyjne). Sam nie posiada szczególnych doświadczeń i dopiero je zbiera. Jako interesującą ciekawostkę odbieram fakt, że poszukując w sumie uległej kobiety - niewolnicy, trafił na zupełnie odwrotne relacje. I to zarówno podczas komercyjnych pokazów w Niemczech, na zamkniętej imprezie w Polsce (wśród uległych nie znalazł tam ani jednej kobiety), czy wreszcie w prywatnej willi poznanej na tymże spotkaniu atrakcyjnej towarzyszki zabawy. Czyżby układy władczyni - niewolnik występowały bardziej powszechnie niż pan - niewolnica? A może tylko bardziej się uzewnętrzniały? Zobaczymy to może w dalszej części relacji, bo przecież bohater z pewnością nie zadowoli się tym, co znalazł do tej pory.
Pani Dwóch Krajów cz. 62
@AnonimSs Oczywiscie, masz rację. Powinno to brzmieć "za rzekome zbrodnie Królowej". Tu już nie będę jednak edytował i poprawiał, żeby nie dodawać pracy administratorom przy ponownym zatwierdzaniu tekstu. Pozdrawiam.
Głód cz. 19
A mnie wydaje się, że wracają dawne wspomnienia, które mają wyjasnić obecne intrygi. Czyżby Aktor od dawna realizował jakiś pokrętny plan zniszczenia Zakonu? Z pewnością nie jest jego admiratorem. Ciekawy, chociaż stonowany opis orgii.
BASZA część 2
Mamy tu relację o młodzieńczych przygodach bohatera, w których zyskuje doświadczenie ale, jak sam pisze, nie mają one szans na dłuższe trwanie i nie przynoszą mu większej satysfakcji, poza czysto seksualną. Ciekawy opis specyficznego zdobycia kobiety/dziewczyny oraz odbytego stosunku. Bohater zachowuje się w pewnych chwilach jak gentleman, w innych okazuje rys bezwzględnego egoimu, narzucając przy tym swoją wolę (co prawda, opór, na który napotyka, do silnych nie należy). Czy ta cecha władczości pozwoli mu osiągnąć w przyszłości poszukiwaną partnerkę i pożądaną satysfakcję? I jaką drogą to osiągnie? Zobaczymy.
Pani Dwóch Krajów cz. 59
@AnonimS Cieszy mnie uznanie ze strony wytrawnego Czytelnika, obeznanego z historią starożytną oraz wieloma innymi sprawami. A zwłaszcza uznanie wyrażające się w wielokrotnej lekturze tekstu, w dodatku raczej obszernego. Coś musi Cię przyciągać. Nie wiem, czy kiedykolwiek podejmę kroki w kierunku wydania "Pani" drukiem, za życia czy po śmierci (tymczasem nie mam nawet prawników na usługach
), ale sam fakt zainteresowania Czytelników zawsze cieszy autora. Co do dialogów, to niezalżnie od ich oceny, stanowią dla mnie najłatwiejsze do napisania partie opowieści. Po prostu piszą się same, jak gdyby bohaterowie domagali się głosu, a ja tylko utrwalałbym ich słowa. Tak czy inaczej, przyjemnej lektury i pozdrawiam.
Głód cz.18
@Milady To ty jako autorka masz deydujące zdanie.
Głód cz.18
@Milady O, dla mnie postać Azelli była i jest bardzo interesująca. Najpierw jako "królowa" (chociaż chwilami surrealistyczna, nadpobudliwa i mało królewska, co teraz zostało pięknie wyjaśnione), a następnie jako tragiczna ofiara choroby, rodzonego ojca, w końcu również Aktora i własnych urojeń. Pozbycie się jej w tak prosty sposób to jednak marnotrawstwo. Był tu potencjał na o wiele większą dramaturgię. Może i racja w tym, że Aktor nie powinien potraktować jej jak inne ofiary, z których czerpie siłę życiową, ale i obecnie pozbył się jej niejako "mimochodem", od tak, bez żadnych wątpliwości czy wahań. Bo akurat w danej chwili stała się niewygodna czy niebezpieczna, w sumie bez własnej winy. Nawet jeżeli była postacią drugoplanową, rodzajem tła, to może warto było dać jej większe pole do popisu, skoro za swoje złudzenia (czy jednak tylko swoje, czy ojciec i Aktor nie podtrzymywali ich dla własnych celów?) zapłaciła ostatecznie życiem?
Głód cz.18
Mam wrażenie, że nastąpił tu znaczny przeskok czasowy i ominęła nas scena spotkania bohaterów z Azellą, zranienia Laimy oraz z pewnością ciekawa wymiana zdań. Postać Azelli od samego początku mnie ciekawiła. Ostatnimi czasy nie zachowywała się jak królowa, ale w sumie, to nigdy nią nie była.
Chociaż posiadała przecież dumę i jakiś rodzaj godności. Dlatego jej błagania uznałam za pewien dysonans. Pomysł z rzekomym małżeństwem, istniejącym tylko w jej umyśle, przedni. Z drugiej strony, mam takie uczucie, że trochę zmarnowałaś ten pomysł i tę postać. Jest z pewnością tragiczna, okrutna nie ze swojej winy, żyjąca następnie w świecie urojeń, podtrzymywanych przez ojca. A i Aktora również, z przyczyn egoistycznych. Śmierć z ręki ukochanego jak najbardziej na miejscu, ale może w bardziej namiętnych i erotycznych okolicznościach? W takich, w których Aktor zwykle czerpał siłę życiową ze swoich ofiar/kochanek? Pozdrawiam.
Pani Dwóch Krajów cz. 77
@Funkykoval197 Ja też lubię Kaczmarskiego. Określiłem Cię mianem trubadura, gdyż bardowie tworzyli i śpiewli na dworach celtyckich możnych, sławiąc ich waleczne czyny, hojność itp. Była to twórczość raczej "męska", że tak powiem. Natomiast trubadurzy (średniowieczna południowa Francja) oddawali swój talent w służbę miłości oraz damy serca, zwykle jakiejś wielkiej pani. Sami także często bywali rycerzami i arystokratami.
Pani Dwóch Krajów cz. 77
@Funkykoval197 Każdy prawdziwy Rycerz musi być też trubadurem... Gratuluję i pozdrawiam.
BASZA
To nie jest opowiadanie i nie powinno być oceniane tylko jako tekst literacki. Jak rozumiem, to zapis autentycznych wspomnień autora/bohatera, i to zapewne nie takich sprzed miesiąca czy nawet roku, ale sprzed wielu lat. Widocznie w taki sposób to zapamiętał, może trochę chaotycznie, może trochę mało "romantycznie", ale czy dzisiaj trafia się często tenże "romantyzm"? Jak dla mnie, największy walor, to autentyzm właśnie. Zobaczymy, co będzie dalej. Pozdrawiam.
Głód cz.17
Cóż, kobiety wiedzą najlepiej, w jaki sposób wzajemnie sobie dopiec tak, żeby naprawdę zabolało. Ale tutaj najbardziej boli chyba jednak pogarda Aktora. Swoja drogą, on sam też tak do końca w tej historii w porządku nie jest, czego dowody dawał wiele razy.
Nefretete przeszła kilka "operacji plastycznych"
Co autor tego miniartykułu miał na myśli nazywając Nefretete "jedyną w historii królową Egiptu" trudno pojąć. Obawiam się, że i reszta jego rewelacji może opierać się na podobnie słabej znbajomości faktów.