Najgorszy jest początek

Najgorszy jest początek, prawda?
Ten moment, kiedy rozglądasz się na boki i zamiast motywacji, pozytywnej energii przeszywającej całe ciało, widzisz ten sam czarny punkt, powtarzający się co lat, wirujący przed oczami niczym najgorszy scenariusz.  
Ciało nie lubi się męczyć.  
Ciało nie lubi, kiedy mięśnie rozgrzewają się do maksymalnej temperatury.
Ciało nie lubi czuć bólu.
Próbuje wkraść się najkrótszą, najprostszą z możliwych dróg do umysłu, by zasiać ziarno wątpliwości w tym najciemniejszym kącie gdzieś z tyłu głowy, które będzie codziennie, nieprzerwanie cicho szeptać - zwolnij, odpuść, to nie dla ciebie.
Tak było.  
Czułam się źle.
Byłam tłusta, jak te wszystkie pięknie udekorowane, lepiące się od lukru, pachnące cukrzycą pączki wystawiane w tłusty czwartek na lady.  
Każdy krok sprawiał trudność, nie mówiąc już o truchcie, który innym, szczupłym ludziom nawet nie kradł oddechu.  
Sapałam, jak lokomotywa, kiedy pięćset metrów dzieliło mnie od przystanku.
Dodatkowe kilogramy nie pozwalały dotrzeć na czas.
Drzwi zamykały się nawet nie przed moim nosem, ale co najmniej sto metrów od ławki, na której siedzieli uśmiechnięci ludzie czekający na swój transport.  
Tak, w takich chwilach naprawdę miałam ochotę się rozpłakać, wrócić do domu i schować pod kołdrę.  
Wszystko odczuwałam mocniej, wszystkie spojrzenia robiły się nieznośne, choć często to tylko urojenia pojawiały się w mojej świadomości, jak szalone.
Jedno za drugim.  
Poruszałam się z trudem, ale wzrok miałam dobry.
Te wszystkie babcie, które przeżyły wojnę, Bóg tylko wie co jeszcze, kręciły z niedowierzaniem głowami, jakbym była kolejnym, ciekawym obiektem oglądanym w zoo.  
Coś, czego w normalnym świecie nie można zobaczyć, szło z ciężkim oddechem przed ich oczami, dokładnie na wyciągnięcie ręki.
Często w tych spojrzeniach dostrzegałam pogardę, obrzydzenie, dezaprobatę.
Nikt nie pomyślał, że wcale się o to nie prosiłam.
Nikt nie pomyślał, że dobrze wiem, o czym myślą, doskonale widzę ich miny.
Wszyscy w swoich głowach byli doskonali, bo nie byli mną.
Po prostu byli szczupli, choć to wcale nie czyniło ich lepszymi.
W tej historii nie było dla mnie wytchnienia.
W każdej możliwej sytuacji widziałam to, czego naprawdę nie chciałam widzieć.
Nie miałam luster w domu, nie miałam też wsparcia ani nikogo, kto pomógłby mi wytrwać w tym okropnym, wciąż oceniającym i podsumowującym świecie.  
Był jednak ktoś, kto to wszystko odwrócił.
Do góry nogami.



Miałam swoją ulubioną kafejkę, do której od czasu do czasu przychodziłam.
Nie, nie obżerałam się ciastkami ani żadną formą słodyczy.  
Tak naprawdę wcale ich nie lubiłam.  
Natomiast moją miłością była kawa.
Pod każdą postacią, każdy jej rodzaj.
- To, co zawsze? - Igor, bo tak miał na imię barista, podszedł do mojego stolika, uśmiechając się przyjaźnie.  
Poznał mnie.  
Często na jego zmianie wpadałam tutaj, by na chwilę odsapnąć, uniknąć zaciekawionych spojrzeń na zewnątrz, w oczach obcych ludzi.
W porannych godzinach nie mieli ruchu.  
Kiwnęłam tylko głową.
Nie minęło pięć sekund a już zniknął za barem.  
Pamiętam, że jego oczy wciąż mnie obserwowały, nawet ze sporej odległości.  
W tym niebieskim, przyjaznym spojrzeniu nie dostrzegałam cienia dezaprobaty, pogardy czy czegokolwiek, co napawało mnie zawsze smutkiem i złością.  
Z tym samym uśmiechem podał mi filiżankę i musnął, zapewne przypadkiem, moje lodowate palce.  
Odchrząknął i wrócił za bar.  
Kiedy spoglądałam później w to samo miejsce, nie widziałam już uśmiechu.  
Był spięty i nie patrzył w moją stronę.
Tym razem nie dopiłam kawy.
Poczułam się znów potworem, okropną ociężałą masą, która nie zasługiwała na żaden pozytywny gest.  
W oczach pojawiły się łzy.
Wybiegłam, co pewnie wyglądało jeszcze bardziej żałośnie.
Dla niektórych po prostu szłam, a ja biegłam.



Igor był takim promykiem nadziei, który przebijał się przez gęste, ciemne chmury zwątpienia w mojej głowie.
W jakimś niewielkim procencie jego widok odpychał wszelkie negatywne myśli.  
Miał w sobie coś, czego mógłby pozazdrościć mu każdy człowiek.
Chyba nawet wiem, co to było.  
Na pewno wiedziałam.
Empatia.  



Jakiś śmieszny zbieg okoliczności sprawił, że spotkałam go poza pracą.
Już nie biegał w fartuszku, choć poniekąd uważałam, że to całkiem fajne.
Nienaganna fryzura, włosy zaczesane do tyłu, świetnie skrojony czarny płaszcz opinający delikatnie jego mocne ramiona, opadający wzdłuż bioder...
Ten chód...
Ten uśmiech...
- O, to ty! - jego twarz rozpromieniła się na mój widok.  
To ty.
Znów.
Panie Igorze.
Na mojej okrągłej buźce pojawił się pewnie jakiś śmieszny grymas.
Sama nie wiedziałam co zrobić.
- Tak, to ja - wzruszyłam ramionami.
Zawsze potrafiłam palnąć coś bez ładu i składu, ale to nic, uśmiech Igora powiększył się jeszcze kilkakrotnie, co zdezorientowało mnie chyba jeszcze bardziej.
Ta piękna chwila nie trwała długo, bo poczułam z tyłu pleców mocne pchnięcie.
- Widzisz mamo, ludzie nie powinni tak wyglądać - usłyszałam gdzieś obok i te kilka słów sprawiło, że spadłam z hukiem na ziemię.
Zabolało.  
Nim Igor zdążył otworzyć usta, mnie już nie było.


Ludzie nie potrafią być taktowni, serdeczni, wyrozumiali.
Jedyne co im naprawdę wychodzi, to doprowadzenie drugiego człowieka na skraj przepaści.
Tak, idealnie.
W chwili, kiedy człowiek zastanawia się czy to naprawdę wszystko ma sens, już zna odpowiedź.  
Naprawdę, wystarczy tylko jedno słowo.  
Nie ma.  
Kompletnie.
Żadnego kurwa sensu.


Pamiętam, że kiedyś założyłam konto na takim zabawnym portalu, na którym można poznać różne osobowości.  
Czasami czułam potrzebę porozmawiania z kimś obcym, kto kompletnie nie wiedział, jak wyglądam.
Oceniał mnie, no jasne, że mnie oceniał, ale wyłącznie przez pryzmat tego, co miałam do powiedzenia, jakie przemyślenia kryły się w mojej głowie.
Wtedy to nie miało żadnego znaczenia czy ważę pięćdziesiąt kilo i jestem słodką blondynką, czy po prostu wyglądam, jak tłuściutki pączek z masą kompleksów.
Byłam sobą, zapominałam, że jestem większa, że spotkam się znów z tymi samymi, przerażająco złośliwymi spojrzeniami i komentarzami w moim kierunku.
Poznałam tak kilka osób, z którymi od czasu do czasu rozmawiałam.  
Nie wiem, dlaczego, ale w tamtym momencie, kiedy siedziałam bezczynnie w domu, znów się zalogowałam.
Wpisałam drżącymi rękami login i hasło i proszę, o dziwo, miałam jedną migającą wiadomość.
Zmrużyłam oczy, westchnęłam i poprawiłam się na krześle.

"Myśl na dziś: jesteś wspaniała, pamiętaj. Nie daj sobie wmówić, że jest inaczej.
Mam nadzieję, że choć na chwilę na Twojej twarzy pojawił się uśmiech. "
~~~nieznajomy

Zamknęłam oczy.
Tak, uśmiechałam się.