Na dobrą sprawę to mam, czym się zainteresować, lecz mój umysł potrafi tego nie kupować. Nie potrafię uporać się z pamięcia- i to akurat z mojego punktu widzenia jest chyba najgorszą rzeczą. Chcieć a móc to niekiedy przepaść. Podziwiam osoby, które pamię mają znakomitą a marnują ją. Mogliby się podzielić. Nie wiem, czy jest to w pewien sposób uwarunkowane czy to już podchodzi pod jakiś "błąd", ale czuję się z tym źle nie tylko odnośnie nauki języka. Mój umysł niczego nie "kupuje" z "wykucia", a i to często jest potrzebne, i nikt mi nie powie że nie. Mam czasem taką pamięć, że aż płakać mi się chcę. Ale chcieć to móc- powiedzą. A gdzie predyspozycje, talenty? Mam sporo marzeń, które nie moge przez to realizować. I tu jest sprawiedliwosc? Nie sądzę. Ale taki life- ktoś głupi być musi. Ślęczę nad czymś, co mnie interesuje i mam z tego niewiele. Więc nawet nie wiem po co trudy.. Oczywiście.. niech mi kazdy powie, że typowe problemy wieku dojrzewania, ale nikt nie przesiedział ze mną tych wszystkich godzin, gdzie potrafiłam trząść się z pewnego rodzaju lęku, strach ttak naprawde bez podłoża, choc sobie to w jakis sposob, wciąż, tłumaczę. Wiek dojrzewania. I niech moje wypociny pójdą w wirtualny wir zapomnienia, po cholere się nad sobą użalać skoro inni mają gorzej..
. Douczacie się w jakiś sposób?
Fiszki są również przydatne, ale trzeba być systematycznym.
