Chwila Z Samą Sobą #7

Leif

Weszła w wąską ścieżkę między trzcinami, prowadzącą do pomostu nad małym jeziorkiem. Miała na sobie letnią turystyczną sukienkę w kolorach ziemi, na stopach sandały, na plecach mały zielony plecak, w ręku jakby od niechcenia trzymała składaną wędkę. Obejrzała się za siebie. Nikogo nie było widać. Słychać było tylko odgłosy ptaków w trzcinach. Odłożyła wędkę, zdjęła plecaczek, wyjęła z niego małą butelkę i wypiła parę łyków wody. Zsunęła sandały. Dotknęła bosą stopą drewna. Znała to miejsce dobrze: deski były zbielałe od słońca, ale twarde, gładkie i solidnie umocowane. Weszła na pomost, rozejrzała się. Serce zaczęło jej nieco szybciej bić. Szybkim ruchem zdjęła sukienkę, pod którą nic nie miała. Rzuciła sukienkę na ziemię przed pomostem. Całkiem naga, rozłożyła ręce, wystawiła się na lekki ciepły powiew powietrza. Po chwili ułożyła się na pomoście, i czekała. Słuchała szum trzcin, patrzyła przez zmrużone oczy na latające ważki, chłonęła ciepło promieniujące od desek pomostu i od górnych warstw wody nagrzanej słońcem. Wreszcie usłyszała pewne ale lekkie kroki, spojrzała: tak, to Ona: szorty moro, obcisła czarna koszulka na ramiączkach, czapka z daszkiem, w ręku także wędka. Ta druga zatrzymała się przed pomostem. – Hejka, złowię tu dziś jakąś rybkę? – Złowisz, ale nie na wędkę… I nie w tym ubranku, tu się lepiej łowi nago…

Leif

Przepiękne

Pawlo20

Marzenie 😍

gosiak89

Cudownie byłoby być tak przyłapaną przez inną kobietę lub kobiety   

TakiJeden

Uważaj, żeby Cię nie wciągnęła w toń rusałka, zachwycona Twoją urodą,