Jutro...

MEMedit

"Ja was widziałem,
O świcie w tramwaju,
Bo powracałem,
Luźno sobie z balu...
Zawsze myślałem, że rano w tych tramwajach,
Jest wesoluśko że radość was upaja.
A tu Garbary, szary-mary i Opole Zdrój.
Dlaczego? Ludu ty Mój?
To wycie syren i ranne bicie dzwonów.
To najpiękniejsze odgłosy tego domu.
Przez 8 godzin wylęgiwania w tych pierzynach już dość.
Więc skąd ta poranna złość?  
(...)
Przez chwilę myślałem:  
Może coś się stało...  
Ale to by nasze Polskie Radio,
Dawno już podało,
Pisałaby by prasa,
We wszystkich gazetach,
Na pierwszych stronicach.
No bo jakaż z tego byłaby tajemnica?
I tak podniecony, już nie wytrzymałem.
Razem z motorniczym, kumplem z partyzantki,
Tramwaj zatrzymałem.
I jak ten natchniony,
Poeta Horacy,
Zawołałem...
LUDZIE!!! KOCHANI... Coście tacy smutni???
Przecie jedziecie do pracy."  

Tak mi się przypomniało...

Niepozorny

Smutna proza życia...