22:38

Siedzę pod kołdrą. Tyka zegar obok, doprowadzając mnie do furii- tak banalne, a tak prawdziwe. Myślę o ludziach, których zostawiłam, zrywając wszystkie więzy jakie udało nam się zadzieżgnąć. Mam wrażenie, że odchodząc od nich, nie z własnej woli, a to istotny szczegół, straciłam część siebie.  
Kiedy siedzisz z kimś na ławce pod drzewem na osiedlu i rozmawiacie godzinami o Wisławie Szymborskiej. Huśtacie się razem i snujecie fanaberie o tym "jakby mogło być". Chodzicie na koncerty, do kawiarni. Tańczycie "Watch me" na środku ulicy. Wymiana myśli w pewnym momencie następuje automatycznie.  
Teraz kiedy siedzę oddalona od nich o 800 kilołez, czasami do mnie powracają, jak teraz. Nie myślę o nich zbyt często. Świadomie. Przypominam sobie wszystko, ale stop. Wcale tak kolorowo nie było. Były płacze, Krzyki, kłótnie, akty nielojalności. Wtedy myślę: to niewybaczalne. Chcę ich znienawidzić. Ale skarbie, siebie nie oszukam. Każda relacja, nawet toksyczna, jest relacją. A tym bardziej, bo notabene trudniej ją zerwać. A ja nie potrafię. Można powiedzieć, że jestem na odwyku od ludzi, których się kocha, ale to nie jest dobra miłość, to nie jest zdrowa relacja. Ale jakaś jest.
Czuję się bez nich taka wydrążona pozbawiona już na zawsze pewnych słów czy uczuć. W sumie to fajna umiejętność, gdy potrafisz lekceważyć wszystko i wszystkich. Ale nie każdy się z tym rodzi. Mam w sobie ufność dziecka.Wierzę, że ludzie są dobrzy, skoro ich kocham to mnie nie skrzywdzą. Życie szybko to zweryfikowało, szybko i boleśnie. Teraz się boję. Czego? Każdego ruchu, żeby nie zatruć się w powietrzu okrucieństwa ludzi. A wiecie czego najbardziej mi żal? Że nie mogę już czytać Wisławy Szymborskiej i huśtać się na huśtawce. Tego mi najbardziej szkoda i tego chcę się trzymać, huśtawka jest cenniejsza od ludzi.  
Zaraz wyrzucę ten zegarek.