Wszyscy jesteśmy zombiakami - Rozdział II

Wszyscy jesteśmy zombiakami - Rozdział IIŻycie się zmienia. Z każdym dniem, z każdą minutą, z każdą sekundą. Przychodzi taki czas, kiedy musimy podejmować decyzje. Trudne decyzje! Decyzje, za które będziemy odpowiedzialni i których konsekwencje możemy ponieść nie tylko my.

Znowu wlewałem w siebie tę ohydną whisky chcąc stępić umysł, chcąc choć na chwilę sprawić, by rzeczywistość stała się mniej rzeczywista.

Bar Eda, w którym przebywałem regularnie był dzisiaj o dziwo pusty. Oprócz mnie i właściciela nikogo więcej nie było. Tym razem siadłem przy ladzie, naprzeciw Edwarda czyszczącego do połysku kufle. Ed był trochę inny niż pozostali, w żadnym stopniu oprócz postury nie przypominał człowieka. Siedząc tak blisko niego mogłem mu się dokładnie przyjrzeć, choć nigdy tego nie robiłem. Nie tyle co się go bałem, czy też nie czułem do niego jakiejś większej odrazy. Po prostu było mi go żal. Nie chciałem żeby poczuł moje spojrzenie.
Kiedy 21 kwietnia 2016 zrzucono na ziemię bomby atomowe dziewiędziesiąt osiem procent ludzi w promieniu pola rażenia zostało zmiecionych z powierzchni ziemi pozostawiając za sobą tylko cienie. Ed należy do tych dwóch procent. Biedak w tym czasie schodził do piwnicy po ogórki, na tyle głębokiej piwnicy, że zdołał przeżyć. Oczywiście przyjął olbrzymią dawkę promieniowania a jego ciało zostało w znacznym stopniu poparzone. Dziś po trzydziestu ośmiu  latach od tego wydarzenia rany się zabliźniły a odpowiedzi na pytanie jakim cudem on jeszcze żyje nie ma. Nie miał włosów, rzęs, brwi, co ja mówię, nie miał nawet twarzy. Na miejscu nosa widniały dwie dziury. Usta miał tak obkurczone, że zobaczyć można całe, ale kompletne żółte uzębienie. Powiek nie miał. Nigdy nie zamykał oczu. Co chwilę sięga po krople by je nawilżyć. Zastanawiam się jak on w ogóle zasypia. Małżowiny usznej raczej też nie miał. Przypominało to coś w stylu przytopionego do czaszki z obu stron małego naleśnika. No i na środku krtani dziura po tracheotomii, dzięki której oddychał. Zawsze miał na sobie ubrany zielony t-shirt więc nawet bałem się pomyśleć w jakim stanie jest jego tułów.
Mimo tak strasznego wyglądu Ed to naprawdę w porządku gość. Nigdy w nic się nie miesza, ani nie chce wiedzieć za dużo, po prostu chce żyć i prowadzić swój bar.
Wnętrze lokalu nie wykraczało poza dzisiejsze standardy. Cały budynek zbudowany a właściwie zespawany z metalowych rurek, siatek, blach. Jednym zdaniem, zespawany z wszystkiego co można było znaleźć i ze sobą scalić. Całe miasto tak wyglądało, jakby ktoś wpadł na złomowisko i zespawał z wszystkich odpadów kwadratowe domki. Zresztą tak właśnie było. Garstka ludzi podróżująca w większej grupie natrafiła na opuszczone złomowisko w Louisville w stanie Mississippi. Wycieńczeni, schorowani i odwodnieni postanowili schronić się w starych Kamperach. Cały szrot był sporych rozmiarów i do tego otoczony dość wysoką siatką dzięki czemu można było się tu bezpiecznie schronić. Ci ludzie tego dnia wygrali los na loterii, oprócz bezpiecznego miejsca udało im się przede wszystkim odnaleźć studnie z czystą, nieskażoną wodą. Postanowili się tam osiedlić i założyć obóz.
Z czasem grupa się zwiększała, przybywało ludzi wszelakiej maści, od prostych robotników po inżynierów i lekarzy a gdy przybywa ludzi potrzeba więcej miejsca i lepszej organizacji. Z miejscem nie było problemu, gorzej z organizacją. Zapomniałem dodać, im więcej ludzi tym więcej zdań.
Nie każdy się zgadzał z każdym, ale jakoś dochodzili do porozumień, w końcu mieli ten sam cel. Chcieli przetrwać.
Tak więc pozbierali wszystko co można było znaleźć na złomie i z najlżejszych elementów zbudowali wielki wiatrak, który napędzany siłą wiatru wytwarzał ogrom energii elektrycznej, mogący zasilać miasto po dziś dzień.
Mając czystą wodę, mnóstwo hektarów bezlistnych drzew wokół siebie i energię elektryczną zdołali stworzyć to co dzisiaj możemy podziwiać – Obóz a właściwie miasteczko Rustvill (Rust z ang. Rdza).
Tak opróżniając szkło zamieniłem parę słów z Edem.
– Co z tym młodym chłopakiem, którego wczoraj przyprowadziłeś?  
– Na razie nocuje u mnie, jutro pójdzie mieszkać do hotelu. – oznajmiłem.
– Chcesz go wysłać do tego ohydnego, cuchnącego miejsca? – zapytał chrypliwym głosem.
– Ludzie tam mieszkają i nie narzekają, poza tym, nawet go nie znam i mało mnie obchodzi. Obiecałem, że go tutaj przyprowadzę i słowa dotrzymałem.
– Nick, oni tam śpią na ziemi, jeden na drugim, bez światła, bez wody. – dodał jednocześnie polerował kufle i odkładał je na półkę nad ladą.
Hotel, to najgorsze, najbrudniejsze miejsce w Rustvill. Na początku przeznaczone do izolowania ludzi chorych na grypę czy inne choroby zakaźne, teraz trafia tu każdy kto szuka schronienia.
– Jest nowy, a nowi tam właśnie trafiają. – Powiedziałem.
– Jest dzieckiem, to nie miejsce dla niego.
– Tak samo jak to miejsce nie jest dla nas. Życie bywa okrutne, musimy sobie radzić w trudnych sytuacjach. Jeśli nie poradzi sobie w hotelu to prędzej czy później zginie gdy opuści bramy obozu.
– Nick, nie poznaje cie, po stracie Caren zmieniłeś się nie do poznania. – dodał Ed, wtedy podniosłem się z krzesła barowego i przybliżyłem swój wzrok do jego.
– Nie straciłem jej, tylko jeszcze jej nie znalazłem. – Oświadczyłem.
Edward przerwał dokładne polerowanie kufla, odłożył go obok siebie i zbliżył swoje przekrwione ślepia do moich.
– To już pięć lat, Nick, pogódź się z tym, gdyby żyła prędzej czy później trafiłbyś na jej ślad albo ona trafiła by na twój. Widzisz co się dzieje na zewnątrz, tam nikt w samotności nie przetrwa.
Pięć lat. Pięć lat życia w strachu, niepewności i nadziei, a wydaje się jakbym wczoraj z nią rozmawiał. Dokładnie pamiętam jej piękną, delikatną twarz i piękne, pełne miłości i nadziei niebieskie oczy.
Uśmiech, który sprawiał, że życie stawało się prostsze. Czarne, krótkie, pachnące szczęściem włosy i dotyk jej ciepłej dłoni na moim policzku, dotyk, za który dzisiaj oddałbym wszystko.
Z każdym następnym słowem Eda narastała we mnie złość, aż do momentu kiedy nie wytrzymałem i mu przerwałem.
– Ty widziałeś jak twoja rodzina umiera, widziałeś jak pochłonęło ich piekło, wiesz, że już nigdy ich nie zobaczysz i się z tym pogodziłeś, Ja mam jeszcze nadzieje i nie spocznie póki nie zobaczę Caren, żywą lub martwą. Ty możesz jedynie siedzieć w tej zasranej spelunie i czekać aż piekło w końcu pochłonie i ciebie.
– Pieprz się. – Odpowiedział krótko chłodnym głosem i wrócił do polerowania swoich kufli jakby nic się nie stało, jakby wszystko co powiedziałem przeszło obok niego. Jednak wiedziałem, że moje słowa sprawiły mu ból większy niż ten który przeżył gdy doznał swoich oparzeń.
Wtedy wstałem, zabrałem skórzaną kurtkę i udałem się do wyjścia.
Drzwi baru z chwilą otwarcia zaskrzypiały a światło padające z latarni naprzeciw oślepiło mnie.
Po chwili źrenice się rozszerzyły a moim oczom ukazał się Chuck – Mój przyjaciel.
Chuck jest z pozoru typem gościa, który niczym się nie przejmował i miał wszystko i wszystkich w dupie. Inteligencją też nie grzeszy i podejrzewam, że cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej, ale mimo kłopotów, które dzięki niemu miałem i z których ledwo wychodziliśmy, jest moim przyjacielem. Jest człowiekiem, na którym mogę zawsze polegać i wiem, że jeśli pewnego pięknego dnia będę w dupie pełnej gówna to on wejdzie do tej dupy po to, żeby mi pomóc z niej wyjść.
– Ty nie na imprezie? – Spytał Chuck uderz
ając mnie otwartą ręką w łopatkę.
– Na czym?
– Jak to kurwa na czym? Dziś jest festyn żaby. Pijemy stary!
Festyn żaby, kompletnie zapomniałem. To dlatego takie pustki w barze. Wszyscy siedzą w północnej części Rustvill. Ludzie chcąc zapomnieć o rutynie wymyślili sobie święto, gdzie raz na rok przestają myśleć o codziennych sprawach, zmarłych bliskich, o tym co będzie jutro.
Po prostu bawią się, piją i jedzą przyrządzone na sto sposobów żaby.
– Ja już swoje dzisiaj wypiłem, idę spać.
– No nie pierdol mi tu głupot, krata browca na nas czeka, moje żaby w sosie własnym no i Rose chce ci podziękować.
– Chuck, dziś odpuszczam, naprawdę jestem padnięty, a Rose powiedz, że cieszę się, że czuje się lepiej.
Chuck to wrodzony choleryk, nigdy z niczego nie był zadowolony, wszędzie wsadzał swoją rozdartą mordę a siebie uważał za człowieka hojnie obdarzonego talentami.
– Nie, nie, nie, chociaż jeden kufel piwa, nie odpuszczę. – Oznajmił.
Wiedziałem, że jeśli uparcie będę aprobował swoją decyzję, to zmrużenie oka tego dnia nie wchodziło w grę.
– Dobra, jeden browar i wracam.
– Ha! Kurwa wiedziałem, że zmięknie ci dupa.
Przemilczałem...
Zszedliśmy metalowymi schodami na czarną, szutrową nawierzchnię, potem ciasną uliczką obok blaszanych chat aż  znaleźliśmy się naprzeciw sklepiku z różnościami należącego do Ruperta. Co parę metrów przy niektórych domkach jarzyło się światło. Tutaj nikt nie martwił się o rachunki za prąd.
Blask mijających świateł oświetlał plecy Chucka, który szedł przede mną. Koleś sporo trenuje, nie dało się tego nie zauważyć. W dodatku lubi sobie zrobić dobrą dziare, sporo dobrych dziar. Całe plecy, ręce, nogi, pokryte wizerunkami nagich masturbujących się kobiet w przeróżnych pozycjach – Wydaje mi się, że to takie małe zboczenie Chucka. Na pierwszy rzut oka można zauważyć, że robił je profesjonalista. Wszystkie, kobiety, różniące się od siebie walorami, tworzyły wspólny, piękny portret chaotycznej orgii.
Minęliśmy sektory mieszkalne, Magazyny, spichlerze z żywnością (specjalnie chłodzone kontenery w których można dłużej przetrzymywać jedzenie. Coś w stylu wielkiej lodówki). Następnie plac zabaw zbudowany przez starego Ralopha. Opony na łańcuchach, zjeżdżalnia, drabinki i piaskownica to wystarczało garstce dzieci mieszkających w tym mieście. Przeszliśmy też obok Burdelu Bernardo Calabrese. Każdy, kiedy tylko miał ochotę mógł odwiedzić to zacne miejsce i ulżyć swoim potrzebom seksualnym, a panie tam pracujące całkiem dobrze zarabiały.
Po paru minutach drogi byliśmy już na miejscu. Latynoska muzyka, śmiech, tańce, do tego zapach pieczonego mięsa – wszystko jak dawniej.
– Nick! Hej Nick! – wołał mnie znajomy głos zza pleców.
– Lisa.
– No. Cieszę się że wpadłeś. Zatańczymy? – Spytała blondwłosa.
– Nie, raczej nie mam ochoty. – oświadczyłem.
– No dalej, trochę relaksu.
Chuck gdzieś zniknął, a ja jestem człowiekiem, którym łatwo manipulować, szczególnie płci przeciwnej.
– Jeden taniec.
Muzyka przybrała wolniejszy, spokojniejszy rytm, nasze ciała zbliżyły się do siebie, a ja starałem się nie podeptać palców Lisy.  
Nigdy nie tańczyłem dobrze, a ona to wyczuła. Mimo wszystko starałem się prowadzić.  
Była średniego wzrostu, sięgała mi do nosa. Ruszając się w rytm muzyki zamknąłem oczy i od razu poczułem delikatny zapach jej włosów. Dokładnie taki sam jak u Caren. Nagle w mojej głowie, w mojej wyobraźni Lisa zamieniła się w Caren a wylany, spękany asfalt zamienił się w dębowy drewniany podest. Wspomnienia wróciły do ostatniej nocy sylwestrowej, którą spędziłem z Caren. W jeden chwili mocny zapach przypalających się żab stał się silniejszy od zapachu włosów Lisy i wspomnienie zostało przeobrażone w rzeczywistość.
– Przepraszam.
– Nie szkodzi – Powiedziała cichym głosem po tym jak ją nadepnąłem.
Kontynuowaliśmy taniec. Nie zamknąłem oczu, nie chciałem wracać do tych wspomnień, wiedziałem w głębi serca, że pewnego dnia odnajdę Caren, ale realizm, który wtedy we mnie siedział dawał znać, że mogła to być ostatnia wspólna noc sylwestrowa. Obserwowałem ludzi tańczących obok. Mimo radosnej muzyki, przyjemnej atmosfery, widziałem w ich oczach lęk i niepewność. Strach, towarzyszący każdemu z nas.
Zbliżała się północ. Wypiłem dwa kufle piwa z Chuckiem i zatańczyłem dwa razy z Lisą, stety, żaby nie spróbowałem. W domu miałem jeszcze parę konserw rybnych i butelkę wódki, którą chciałem zabić klina na dobranoc.
Lisa Mieszka trzy domy od mojego i gdy oznajmiłem, że wracam do domu, ona odpowiedziała, że też ma coś jeszcze do zrobienia i dotrzyma mi towarzystwa. Chuck oczywiście został i zostanie tam pewnie przez najbliższy poranek, tarzając się we własnych wymiocinach. Wracając do Lisy, wiedziałem, że w domu nie ma nic do roboty, tylko po prostu chce pobyć chwilę w moim i tylko moim towarzystwie.
Natura obdarzyła mnie nieprzeciętną urodą i magnezem na kobiety, dowiedziałem się tego już za czasów dzieciństwa. Niestety pewnie tego nie wie, ale nie ma miejsca w moim życiu dla kobiety innej niż Caren.
W drodze do domu udało nam się spokojnie porozmawiać, zamieniliśmy parę zdań na luźne, lekkie tematy. Trochę pożartowaliśmy przechodząc obok lokalu Calabrese’a, a przed domem, na pożegnanie pocałowała mnie w policzek, co zdarzyło się pierwszy raz. Wyglądało to raczej na randkę niż luźne spotkanie. Widziałem w niej dobrego przyjaciela i tak miało pozostać.

Destiny

opublikował opowiadanie w kategorii przygoda, użył 2399 słów i 13615 znaków, zaktualizował 28 wrz 2019.

1 komentarz

 
  • AnonimS

    – Ty nie na imprezie? – Spytał Chuck udeżając...  udeRZając

    28 wrz 2019

  • Destiny

    @AnonimS
    Poprawione, dzięki

    28 wrz 2019