Uzależniona od adrenaliny - rozdział 8 cz.1

K – Tak. Tak!
Wstał, założył mi pierścionek i złożył na moich ustach pocałunek jakiego do tej pory nie zaznałam. Obietnicę przyszłości. Naszej przyszłości.
Mimo że znaliśmy się dość krótko wiedziałam, że to ten jedyny. Obydwoje w skowronkach wróciliśmy to motocykli. Mati posadził mnie TZR’ce, objął w pasie i zaczął całować. Wtopiłam ręce w jego jedwabiste włosy. Nagle poczułam błysk światła i usłyszałam śmiech. No tak chłopacy nas znaleźli. Zobaczyłam ich chytre uśmieszki. Bartek trzymał w ręce telefon.  
B – No to będzie piękna pamiątka.
Ł – Tylko na pejsa wstawić.
K – Jeśli ktoś ma wstawić to na fb to tylko ja.
M – Bartek prześlij mi to zdjęcie.
B – Ok.  
K – A mi to co?
P – A tobie nic do tego.
Ukochany podszedł do mnie pokazując zdjęcie. Wyszło zarąbiście. Objął mnie w pasie a ja spytałam się go czy im powiedzieć. Pozwolił mi.
K – Chłopaki a chcecie usłyszeć newsa?
Ł – A jakiego?
M – Fajnego.
B – Dobra mów.
K – A taką mam dla was niespodziankę.
To mówiąc podniosłam do góry rękę pokazując pierścionek. Wszystkim opadły szczęki. Zapamiętam ich miny do końca życia.
P – Żartujesz?
M – Nie, jestem tego pewien.
Ł – No gratuluję.
K – Dzięki.
Bartek był w takim szoku, że nie potrafił wydusić z siebie słowa. Kiedy wszyscy doszli do siebie dosiedliśmy naszych bestii. Ja i Mati prowadziliśmy nasz mały pochód. Każdy kogo mijaliśmy patrzył na nas z podziwem. To była nasza mała rodzina. Nasi bracia i siostry.
Jadąc rozmawiałam z Matim. Byłam wniebowzięta. Co chwilę mówiłam go jak bardzo go kocham, jak bardzo mi na nim zależy. Wtedy zobaczyłam snop światła pędzący prosto na mojego narzeczonego. Nie da rady uciec. Szybko minęłam go i zmusiłam do zwolnienia, ja nie dałam rady, widziałam nadchodzącą śmierć.
K – Kocham cię.
M – Nieee!!!
Poczułam ból, uderzenie o asfalt i pisk opon. Słowa Matiego, dlaczego akurat ja. Potem nic. Ciemność…