Od Nowa cz.22 Ostatnia

-Wracaj do domu!-złapał ją za rękę Konrad. Chciałem coś zrobić, żeby wybić jej ten durny pomysł z głowy, ale nie wiedziałem jak.  
-Nie jesteście już moją rodziną. Sama zdecyduję czego chcę. A chce iść z Mateuszem. Puszczaj- wyrwała się. Podeszła do nas. - Wypieprzaj z tą broń, idę z Tobą. Zostaw go w spokoju i resztę. Rozumiesz? - powiedziała do Mateusza
-Nikola idź do domu. - odezwałem się, ale ona mnie nie słuchała. Mateusz zaczął powoli opuszczać broń.  
-Dobra decyzja. - powiedział. Złapał Nikole za rękę i pociągnął ja w stronę ulicy na której stal jego samochód. Wyciągnąłem szybko broń z kieszeni i wycelowałem, ale zanim zdążyłem nacisnąć na spust, to ktoś mnie wyprzedził.  
-Ja i moi ludzi to załatwimy - usłyszałem Filipa. Spojrzałem na niego, jego ludzie zabrali rannego Mateusza a Nikola stała i patrzyła na to. Podszedłem szybko do niej.  
-Wszystko w porządku? - zapytałem patrząc jej w oczy.  
-Tak. - odpowiedziała, wzięłam torbę z ziemi która opuściła gdy Filip postrzelił Mateusza, spojrzała na mnie i powiedziała -Cieszę się że nic Ci nie jest.  
-Nikola jak mogłaś tak ryzykować ?! Oszalałaś?  
-Mogłam, nie mogłam. Co to za różnica. Muszę iść. - złapałem ją za rękę gdy chciała odejść
-Odchodzisz?  
-Tak. Już dawno powinnam się oderwać od tego syfu. Jesteście wszyscy tak samo popieprzeni. Nie ważne czy kochacie mnie jak siostrę czy kochacie mnie jak kobietę. Wszyscy tak samo mnie oszukiwaliście przez Tyle lat. I wszystkich was teraz za to nienawidzę. Nienawidzę was za to, że ukrawaliście prawdziwa przyczynę śmierci mojej mamy. Wszystko przede mną ukrywaliście i wam tego nie wybaczę. Nie szukaj mnie. Nigdy więcej się do mnie nie zbliżajcie. Ani ty ani oni. Nikt. Dla mnie nie istniejcie.  
-Spójrz mi w oczy i powiedz to ! Powiedz ze mnie nie Kochasz. - powiedziałem coraz bardziej załamany tym wszystkim.  
-Musze iść. -nie spojrzała na mnie. Założyła torbę na ramię k odeszła. Wiedziałem że mnie Kocha. Wiedziałem że mnie nienawidzi. Wiedziałem że to koniec.  


-Gdzie on jest?- zapytałem się Filipa
-Zająłem się nim. Wszystko pójdzie na mnie jakby co.  
-Dlaczego ?- spojrzałem na niego. Nikola odeszła, Kazałem Olkowi zawieźć ją gdzie chce. Pojechali na lotnisko. Zaczekał aż wejdzie do samolotu i odjechał. A ja od kilku godzin siedzę w biurze u mnie w klubie.  
-Bo mi się należy. Czyli co ? To już koniec. Nikola wyjechała. Eryk, Amelia i Kaśka zostają tutaj. Ja albo dalej będę prowadził klub albo mnie zamkną.  
-Tak koniec. Ja lecę do Belfastu. Tam jest Karina, tylko ona mi została.
-Kiedy lecisz ? - spojrzałem na godzinę w telefonie.  
-Za 3 godziny. Musze się powoli zbierać - powiedziałem i wstałem z fotela, ruszyłem w kierunku drzwi, ale gdy mialem je otwierać i wychodzić, zatrzymałem się na chwile i odwróciłem do Filipa.- Dzięki za to, że nie pozwoliłeś jej z nim odejść i że Ty strzeliłeś.-wyciągnąłem dłoń. Spojrzał mi w oczy a potem swoja uścisnął moją.  
-Nie ma za co. - puściłem jego dłoń i wyszedłem z gabinetu.  
  

-Gdyby kiedyś się pojawiła. Daj mi znać- powiedziałem do Konrada.  
-Nie pojawi się, ale gdyby jednak, to będziesz pierwsza osobą która się o tym dowie.  
-Dzieki. Widzimy się niebawem. Musze pobyć z córką.  
-Rozumiem.  
-I działaj - powiedziałem i się uśmiechnąłem. Staliśmy pod domem u Konrada, on kompletnie nie wiedział o czym mowie.  
- z czym ? - zapytał
-Nie z czym. Tylko z Kim. Z Amelią. Bądź z nią szczery od samego początku. Nie okłamuj jej nigdy. Nie popełnij tego błędu co ja. - powiedziałem i wsiadłem do swojego auta - Do zobaczenia przyjacielu - powiedziałem jeszcze i odjechałem.  


Lecąc do Szwajcarii rozmyślałam nad tym wszystkim. Nienawidziłam ich wszystkim w tej chwili, ale także ich kochałam. Kochałam mojego brata, przyjaciół. Przede wszystkim Damiana. Moje serce było podzielone. W jednej połówce była nienawiść do tego człowieka a w drugiej miłość. Wiedziałam, byłam pewna tego, że za miesiąc, dwa może rok lub dłużej w końcu w moim sercu zagości jedynie miłość do niego. Nie będę już go nienawidzić. Będę go już tylko kochać. Wiem, że już nigdy go nie spotkam. Nigdy już nie będziemy razem. Tak będzie lepiej. Tak powinno być. Ból po rozstaniu, żal, nienawiść będą się utrzymywały długi czas. Będę cierpiała. Cholernie cierpiała, ale w końcu sobie z tym poradzę. Mam przynajmniej taka nadzieję.  
  "Welcome to Switzerland"  
I tu zaczynam nowe życie. Sama.  

  KONIEC CZĘŚCI I