Nieumiejąca kochać IV

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam żadnej części, ale po prostu nie miałam za dużo wolnego czasu, nie miałam pomysłu ani nawet chęci do kontynuacji. Postanowiłam się zrehabilitować i postaram się dodawać kolejne części regularnie  Miłego czytania   

  Weszła do swojego pokoju i włączyła muzykę. To ją zawsze uspokajało. Przebrała się w wygodne dresy i zrobiła sobie kolację. Poszła z jedzeniem przed TV. Wzięła w dłoń pilota i włączyła jakiś horror, który właśnie był emitowany. Wszystko wydawało jej się wtedy śmieszne, nic nie było takie jak dawniej. Ona również się zmieniła, z dziewczyny, która fascynowała się śmiercią, nie odczuwała bólu fizycznego, miała wszystko gdzieś, odtrącała ludzi, w osobę na pozór pogodną i uśmiechniętą. Niestety, ona dalej uważała się za nikogo. Może była uparta, pewna siebie, obojętna. Często się śmiała, ale w nocy dalej miała różne myśli, zastanawiała się jak powinno być. Czy na pewno jest tu, na tym świecie, potrzebna. Jej uwagę od filmu odwrócił dzwoniący telefon, na wyświetlaczu pojawiło się imię i zdjęcie jej przyjaciółki. Od razu odebrała. Kiedy usłyszała jej ton głosu wiedziała, ze coś jest nie tak. Była zła. Nie, zła to mało powiedziane, była wkurwiona. Nakrzyczała na nią, wyzywała ją a po wykrzyczeniu tych obelg uspokoiła się. Wtedy zaniepokojona Natalia spytała się jej, czy wszystko ok.
-Nie! Nic nie jest okej! Jak mogłaś mi to zrobić?!
-Ale co zrobić? O czym ty mówisz?
- O czym ja mówię?! Ty idiotko, nie udawaj głupiej!
- Spokojnie, ja naprawdę nie wiem o co chodzi. Mogłabyś mi wyjaśnić o co chodzi?
- O to że Paweł zerwał ze mną, bo powiedział, że woli ciebie!! Nawet jego musiałaś mi zabrać?! Jesteś z siebie dumna szmato?! Ile już jesteście razem?!
- Coo? Ty chyba sobie żartujesz. Paweł zawsze był dla mnie miły i uprzejmy ale żeby się we mnie zakochał? No to mało prawdopodobne. Przecież ja nigdy nie dawałam mu żadnych nadziei. Po za tym jesteście ze sobą szczęśliwi. Musiał to powiedzieć w złości, nie przemyślał tego.
-Prowokowałaś go uśmiechając się do niego! Podrywałaś go! Myślisz, ze ja tego nie widziałam?! Mylisz się, nie jestem ślepa! To wszystko twoja wina! Nienawidzę cię! Nie odzywaj się do mnie już nigdy więcej! Jesteś od teraz dla mnie martwa!  
- Uwierz mi, ja nic nie robiłam. Błagam cię, uspokój się, zastanów się co mówisz…
-Mówię prawdę, nie powinno cię być nigdy w moim życiu. Wszystko zniszczyłaś, jesteś z siebie dumna dziwko?!
-Agnieszka, błagam cię, przestań. Porozmawiajmy na spokojnie.
-Nie! Nie będę z tobą nigdy więcej rozmawiać! Nie powinno cię tu być! Nie dziwię się twojej matce, że chciała cię usunąć! Też nie chciałabym mieć takiego bachora jak ty! Myślisz, że jesteś taka zajebista?! Jesteś nikim! Dobrze by zrobiła, gdyby dokonała aborcji. Teraz tylko niszczysz życie innych ludzi!
Tego było za dużo, nastolatka nie wytrzymała. Osoba, którą uważała za siostrę, chciałaby żeby ona umarła. Rzuciła telefon na łóżko i wybiegła z domu. Biegła na most. Chciała ze sobą skończyć. Aga miała rację. Nie powinno jej tu być. Stare rany znowu zostały rozdrapane. Z jej oczu cały czas płynęły łzy. Weszła na barierkę, chciała skoczyć. Nagle gdy stała już na niej ktoś objął ją mocno w talii i mocno pociągnął w tył. Wziął ją na ręce i zaczął do niej krzyczeć. Ona nic nie odpowiadała, dalej płakała. Była jak w jakimś transie. Chciała się wyrwać, ale on był silniejszy. Nie wiedziała gdzie ten człowiek ją niesie, nawet o to nie pytała. Gdy znalazła się na ziemi stojąc na własnych nogach chciała uciec, ale on zaraz po otwarciu drzwi wziął ją znowu na ręce. Wniósł ją do kuchni, nalał wodę do szklanki i kazał połknąć jakieś tabletki. Ona to zrobiła…