"Niepewność" część 24

„NIEPEWNOŚĆ”-  część 24
     Siedziałam na ławce w parku czekając na Marysie i zastanawiałam się co też tym razem stało się przyczyną rozpadu tej kolejnej już wielkiej miłości mojej przyjaciółki. Myślałam też o tym, co powinnam jej powiedzieć jak próbować pocieszyć, aby odniosło to jakiś konkretny skutek.  Układałam sobie w głowie to, co jej powiem oraz starałam się przewidzieć jej odpowiedzi tak, aby nasza rozmowa mogła przebiegać według „scenariusza”, którego świadomość będę miała tylko ja. Kiedy tak siedziałam pogrążona niemal bez reszty w moim monologu wewnętrznym poczułam, że ktoś stojący tuz za mną zasłania mi oczy dłońmi.  
- Mańka Ty wariatko!- powiedziałam ze smiechem
- Świetnie powiedziane- podchwyciła dziewczyna, a po chwili zapytała- A gdzie mój najwspanialszy mężczyzna??
- Yy- nie skojarzyłam w pierwszej chwili
- No Bartuś głupolku!- roześmiała się Maryska
- A no oczywiście! Przecież nikt go nie uwielbia tak jak ciocia Marysia- mówiłam rozbawiona
- Się wie !- skwitowała Mania, a po chwili dodała- Miałam wielką nadzieję, że go wycałuję i wyściskam
     Kiedy tak siedziałyśmy zaaferowane rozmową nagle Marysia zamilkła i utkwiła gdzieś swój wzrok. Na początku nie zrobiło to na mnie wrażenia, bo wiedziałam dobrze, że zdarza jej się złapać taki chwilowy, który za kilka chwil minie. Tak też się chyba stało w momencie kiedy poczułam szturchnięcie w bok. Spojrzałam pytająco na Manie, a ona powiedziała tylko
- Spójrz!- i powiodła wzrokiem w lewą stronę na ławkę oddaloną kawałek od naszej i skrytą jakby za zwyopłotem
- Co jest?- dopytywałam ponieważ nie udało mi się tam dostrzec niczego interesującego
- No patrz kto tam siedzi- powiedziała z naciskiem Mania i skierowała mój wzrok bezbłędnie w określone miejsce. Dopiero wtedy zauważyłam, że w tamtym miejscu siedzi Sylwia a tuż obok niej jakas kobieta. Obie zachowywały się dość dziwnie. Nie mogły być koleżankami, bo kobieta była mniej więcej około 30-sto letnia. Obserwowałyśmy je z Marysią dyskretnie nie mówiąc przy tym ani słowa. Czas płynął i wydawało się, że nic znaczącego się nie wydarzy wtedy właśnie Sylwia wzięła od tej kobiety jakąś małą torebeczkę wręczając jej w zamian kopertę
- O ja piernicze! Przecież to na pewno narkotyki- podekscytowała się Marysia
- No już nie przesadzaj na oglądałaś się za dużo CSI i to wszystko przez to- próbowałam obrócić wszystko w żart choć tak naprawdę sama byłam ciekawa, co miała oznaczać ta dziwna wymiana. Po gadałyśmy jeszcze chwilę, a potem rozeszłyśmy się umawiając się jednocześnie na kolejne spotkanie „niebawem”. Idąc do domu zastanawiałam się, co mogła znaczyć sytuacja, której byłam świadkiem postanowiłam, że opowiem o wszystkim Wojtkowi.
     Kiedy wchodziłam do domu już w przedpokoju czułam niesamowicie kuszący zapach czegoś smacznego. Czym prędzej zdjęłam buty i zajrzałam do salonu. Moim oczom ukazał się pięknie nakryty stół świece i dwa nakrycia. Muszę przyznać, że cała oprawa wyglądała naprawdę oszałamiająco.  Kiedy tak stałam wpatrując się w ten urzekający obrazek poczułam, że ciepłe dłonie męża oplatają mnie w pasie.  
- Usiądz zaraz podam- wyszeptał mi do ucha, a ja zrobiłam o co prosił. Siedziałam jedynie chwilę, a na stole już pojawiła się pysznie wygladająca i także samo pachnąca zapiekanka. Dopiero kiedy zaczęliśmy jeść zorientowałam się, że w domu jest jakoś zbyt cicho.  
- Gdzie Bartuś?- zapytałam patrząc badawczo na męża
- Spokojnie Kochanie mały właśnie ucina sobie drzemkę- uspokoił mnie Wojtek
Dopiero po skończonym posiłku Wojtek zwrócił się do mnie
- Pamiętasz jak mówiłem Ci, że mam dla Ciebie niespodziankę- odpowiedziałam mu jedynie skinieniem głowy, a on kontynuował
-A więc Kochanie wyjeżdżamy w Bieszczady- zakomunikował z uśmiechem…

Oto i kolejna część- podoba się???