Moje małe pokolenie ikea

Ludzie są podli. Wraz z coraz bardziej rozwijającą się nauką, techniką szerzy się podłość, zachłanność. Ja chyba nie umiem się przystosować do takiego świata. Korzystam z większości udogodnień jakie mamy, bo to takie... naturalne. Urodziłam się w latach dziewięćdziesiątych i pamiętam jak kiedyś było. Praktycznie całe moje dzieciństwo spędziłam na przysłowiowej ulicy grając w piłkę z kolegami. Całe dnie od rana do wieczora, z przerwami na obiad. Do domu wracałam z poobdzieranymi kolanami, cała umorusana. Pamiętam, że lubiłam, gdy podczas kąpieli woda barwiła się na czarno. To był dowód, że dobrze się bawiliśmy. Pierwszy telefon i to taki wiecie, niezniszczalna nokia dostałam w 2 klasie podstawówki? A służył mi do kontaktu z rodzicami i grania w węża. Tak, równie nieśmiertelny jak noka snake. Komputer dostałam w pierwszej klasie a bardziej służył tacie do grania niż mi... No dobrze, ja też lubiłam pościgi super furami w wirtualnym świecie. Żeby nie było, do nauki też go używałam, ale nie o to tu chodzi. Chodzi mi o to, że kiedyś, a wcale nie tak dawno bo te naście lat temu nie mieliśmy tego, co mają dzisiejsze dzieci. Małe smyki z uwieszonymi smartfonami na szyi, z tabletami w małych rączkach, gdzie powinny być cukiery i zabawki... Przykro mi się patrzy na to. W ogóle ostatnio czuję się stara, a mam 20 lat. To przecież taki czas, gdzie powinnam bawić się co weekend, w tygodniu również i przez to zawalać studia. No bo przecież jak to tak bez studiów? Jedne rzuciłam, poszłam na drugie... To też nie o tym tu chciałam pisać. Już tak dawno nic nie skleciłam do odczytu innych, że za dużo myśli mi się kłębi w głowie. Wracając d pierwszego zdania... Chciałam napisać o ludziach. To mnie przeraża. Przeraża mnie widok ludzi gnających za pieniądzem a później za ich wydawaniem. Muszę wspomnień o tym, że pracuję w dużej sieciówce i w trakcie jednego dnia pracy mam styczność z wieloma osobami i jak tak na nie patrzę to mi smutno. Bo widzę to wszystko z perspektywy sprzedawcy anie klientki, którą kiedyś byłam. Zakupy to było moje wybawienie. Kiedy wchodziłam do galerii handlowej, tak się w tym zatracałam, że nie widziałam nic prócz tych wszystkich rzeczy, które do mnie wołały. Tak, rzeczy wołały, żebym je kupiła. Chora psychicznie, prawda? No tak właśnie było. A teraz? Teraz spasowałam. To może zbyt drastyczne określenie, ale zakupy już mi się przejadły. Pracuję w moim ulubionym sklepie. Ciuchy, moja pięta achillesowa. Przejadły mi się. Za dużo. Co za dużo to niezdrowo. I to się tu sprawdza, ale jest pozytyw- wydaję mniej pieniędzy, chociaż dalej ich nie mam... Magia. No ale nie o tym tu chciałam rozprawiać. Patrząc na tych ludzi widzę jakimi materialistami się staliśmy. I mówię tu również za siebie, ja wcale nie jestem lepsza. Też należę do tego chorego społeczeństwa. Bo mamy chore społeczeństwo. Mam 20 lat i przeszkadza mi świat w jakim żyję. Mam 20 lat i denerwują mnie moi rówieśnicy. O młodszych pokoleniach nie wspomnę. I wiem, że nie jestem w tym sama. Z moimi przyjaciółmi(oni mnie nie denerwują) zbyt często dochodzimy do wniosku, że coś się popsuło w ludziach. Za bardzo za czymś gonimy. My na przykład, chcemy wyłamać się z tego wiecznego koła, ale nie możemy, bo podświadomie jesteśmy tak głęboko utożsamieni z tym wszystkim, że nikt nie ma odwagi się wyłamać. No bo co byśmy mogli zrobić? Rzucić studia, pracę, odepchnąć wszystkie materialne rzeczy, które przecież są "niezbędne” do życia i co? Ruszyć w podróż w nieznane? Bez telefonu, bez komputera? Bez gpsa?! No way! Z innej beczki. Ostatnio z przyjaciółką lubimy sobie porozmawiać o dzieciach, rodzinie, no wiecie, mamy 20 lat... 20 lat i jesteśmy same, ale nie o tym. No i jak tak sobie rozmawiamy to zawsze wychodzi na to, że chciałybyśmy wychować nasze dzieci tak jak nas wychowano. Na ulicy, blisko domu, wśród przyjaciół, których poznaje się, gdy nosi się jeszcze pampersa, bez elektronicznych gadżetów i całego tego szajsu, który niszczy dzieciaki. I dochodzimy do wniosku, zawsze, że to nie ma szans się udać, że za bardzo technika, rozwój poszedł na przód. Tyle że... Technika się rozwija a człowiek się cofa. Znacie kogoś, kto pisze jeszcze listy? Owszem, są tacy ludzie, ale ile oni mają lat? Wyobrażacie sobie dzieciaka, który teraz mając lat 8, ba nastolatka mającego lat 16, który napisze list? Ja nie. Zrobiłam się ostatnio straszną pesymistką, ale nie wyobrażam sobie tego. Nie umiemy rozmawiać. Nawet przez telefon. Wolimy pisać smsy, bo jest wygodniej, może pomyśleć nad odpowiedzią, odpisać za jakiś czas... A sławny facebook? Sama go mam bo to jest OKNO NA ŚWIAT. Boże, jak to okropnie brzmi. Nienawidzę tego a jednak nie wyobrażam sobie na ten moment dnia bez zajrzenia na ten portal. A gdzie w tym wszystkim ludzie? Gdzie spędzony razem czas? Rozmowa? Wymiana myśli face to face? Bo teraz jak się ktoś z kimś spotyka, weźmy tak mnie i moich znajomych. Okej, jest fajnie, śmiechy, żarty, winko, jedzenie, bla bla i SNAPCHAT, FACEBOOK, INSTAGRAM. Kurwa mać. Przepraszam za wyrażenie. Narzekamy, że nie pasuje nam to co nas otacza a sami w to brniemy. Ale jak to zmienić? Jak z tego wyjść? I tak oto zeszłam od pierwotnego tematu i oczywiście nawypisywałam swoje masło maślane. No trudno, lubię tak. Trudno mi się trzymać jednego wątku. Wybaczcie i czytajcie.